Album Recensies

Kamelot - Silverthorn

Toegevoegd op dinsdag 6 november 2012, 18:09
Laatste update dinsdag 6 november 2012, 19:20
Geschreven door Jeroen
Bron: Rockblog

Kamelot - Silverthorn

Kamelot draait alweer een aantal jaartjes mee in het symfonische metalgenre. De band heeft door de jaren heen een grote vaste fanschare opgebouwd en verkoopt met gemak de middelgrote zalen uit. Ook het plaatwerk van de heren is altijd dik in orde en tot in de puntjes verzorgd. Geen vuiltje aan de lucht om op album nummer 10 eens lekker uit te pakken denk je dan, ware het niet dat frontman en boegbeeld Roy Khan in 2011 vanwege gezondheidsredenen besluit de pijp aan Maarten te geven. Degenen die bekend zijn met het oeuvre van Kamelot weten dat het geen eenvoudige opgave moet zijn geweest voor de band om een geschikte vervanger te vinden. Khan had immers een dijk van een stem en was erg bepalend voor het geluid van Kamelot .

Uiteindelijk werd in Tommy Karevik een capabele vervanger gevonden, die op de nieuwe schijf ‘Silverthorn’ gelijk zijn visitekaartje mag afgeven. En dit doet hij met verve, al kan hij Roy Khan niet doen vergeten. Khan legde toch nog net even iets meer expressie in zijn stem. Maar wat niet is, kan nog komen. ‘Silverthorn’ is voor Karevik in ieder geval een meer dan acceptabel debuut als zanger van de band.

Ook de rest van de band zet weer zijn beste beentje voor op ‘Silverthorn’. Thomas Youngblood en Oliver Palotai, de belangrijkste componisten van de band, weten hoe ze een goed metalnummer dienen te schrijven. Dit resulteert in een plaat met lekker opzwepende metalnummers als ‘Sacrimony (Angel of Afterlife)’, ‘Ashes to Ashes’ en het titelnummer ‘Silverthorn’. Ook is er plaats voor een naar mijn mening iets te zoetsappige powerballad (‘Song for Jolee’). Deze had van mij gerust achterwege mogen blijven, geef mij dan maar het meer dan 9 minuten durende drieluik ‘Prodigal Son’, dat een prachtige opbouw kent en enkele prachtige gitaarsolo's bevat.

Op het album zijn gastrollen weggelegd voor Alissa Whitegluz (The Agonist) en Elize Ryd (Amaranthe). Waar eerstgenoemde de grunts verzorgd, daar neemt laatstgenoemde de ‘normale’ vrouwenstem voor haar rekening. Daarnaast zijn er ook weer de nodige koortjes, strijkers en zelfs een accordeon toegevoegd aan het geheel. Gelukkig is de plaat zo geproduceerd dat de bombast niet de overhand krijgt en de nummers gewoon lekker in het gehoor blijven liggen.

Kamelot heeft met ‘Silverthorn’ een uiterst genietbaar album afgeleverd en kan met nieuwe zanger Tommy Karevik de toekomst met vertrouwen tegemoet zien.

 

 

Gerelateerde muziek

Reacties

Volg Rockblog