Album Recensies

Soundgarden - King Animal

Toegevoegd op woensdag 14 november 2012, 21:33
Laatste update donderdag 15 november 2012, 02:22
Geschreven door Jeroen
Bron: Rockblog

Soundgarden - King Animal

Als er dit jaar naar een album door veel mensen reikhalzend is uitgekeken, dan is het wel het nieuwe album van Soundgarden. Soundgarden stond begin jaren ‘90 met bands als Pearl Jam, Nirvana en Alice in Chains aan de wieg van de destijds immens populaire grungescene. De band gooide voor het eerst hoge ogen met het album ‘Badmotorfinger’; een van de beste albums die de scene ooit zou voortbrengen. Met opvolger ‘Superunkown’ ging ook het grote publiek om. Single ‘Black Hole Sun’ werd een megahit en commercieel succes was een feit. Na de min of meer geflopte opvolger ‘Down on the Upside’ besloot de band er in 1996 de brui aan te geven. Zanger en boegbeeld Chris Cornell ging solo en maakte een tijd deel uit van de supergroep Audioslave (met leden van Rage Against the Machine). Drummer Matt Cameron nam plaats op de drumkruk bij Pearl Jam (waar hij nog steeds drumt). Gitarist Kim Thayil en bassist Ben Shepherd verdwenen min of meer uit beeld, maar bleven wel muziek maken. De aankondiging begin 2010 dat de band weer bij elkaar kwam om te gaan optreden werd dan ook met gejuich ontvangen. Na een geslaagde reünietour, die de band in alle uithoeken van de wereld bracht, beloofde de band met nieuw materiaal te komen. Met ‘King Animal’ wordt deze belofte wordt nu ingelost.

Maar moeten we nu blij zijn met ‘King Animal’? Na meerdere luisterbeurten kunnen we stellen dat ‘King Animal’ zeker niet zo’n klassieker als ‘Badmotorfinger’ is geworden, tevens bevat het album geen hit van het kaliber ‘Black Hole Sun’. Wel is ‘King Animal’ een meer dan verdienstelijk comeback album en veegt Soundgarden met gemak de vloer aan met alle postgrungebands die, sinds het verscheiden  van de band in 1996, met het geluid van de band aan de haal zijn gegaan.

Het album opent in ieder geval ongekend sterk met ‘Been Away Too Long’, ‘Non-state Actor’ en ‘By Crooked Steps’. Alle drie vintage Soundgarden nummers met geweldige riffs van Kim Thayil en een ritmesectie die beukt en pompt als vanouds. De kenmerkende zang van Chris Cornell, die qua bereik en overtuigingskracht amper heeft ingeboet, doet de rest. Ook op het daaropvolgende ‘A Thousands Days Before’, ‘Blood on the Valley Floor’ en ‘Bones of Birds’ laten de vier heren horen dat zij het liedjes schrijven nog lang niet verleerd zijn . Helaas wordt dit niveau niet over het hele album vastgehouden. ‘Taree’ en ‘Halfway There’ zijn net iets te liefelijk en bevatten niet dat slepende en dreigende wat een goed Soundgarden nummer in zich moet hebben. Ook ‘Attrition’ is een net iets te simpele recht-toe-recht-aan rocker. Gelukkig herpakt de band zich tegen het einde van het album met nummers als ‘Worse Dreams’, ‘Eyelid’s Mouth’ en het mooie ‘Rowing’.  

Over het gehele album bekeken valt de balans dus ruimschoots positief uit. Het zou ook niet fair zijn om dit album te toetsen aan platen als ‘Badmotorfinger’ en ‘Superunknown’, daarvoor is de band er te lang uit geweest en is er in het muzikale landschap te veel veranderd. Wel hebben we met ‘King Animal’ een van de betere harde gitaarplaten van het jaar in handen en is het album eigenlijk een betere opvolger van ‘Superunknown’ dan ‘Down on the Upside’ destijds was.

 

Check dit album!

Reacties

Volg Rockblog