In de lente van 2010 verblijde Darwin Deez ons met vrolijke indie pop uit zijn naamloze debuutplaat. Drie jaar later komt de New Yorker op de proppen met een nieuw album, met titel deze keer. Helaas is dat de grootste nieuwigheid van de plaat.

Met 'Songs for Imaginative People' die deze week uitkwam bij V2 komt Darwin Deez met meer upbeat indie pop - zij het minder hapklaar dan zijn eerste worp. 

Deez blijkt jammer genoeg een one-trick pony te zijn. Opener '(800) Human' bevat nog enkele existentiële gedachten What it's like to be human? What it's like to be alive? Geen Grootse Literatuur maar hé, dat hoeft ook niet. Bij het volgende nummer snijdt Darwin Deez een populair onderwerp aan: onmogelijke liefde. Vanaf dan is het enkel nog hartzeer, losstaande gitaarriedels en drumcomputers die de plaat opvullen. Enkel 'Free (The Editorial Me) springt er uit met een rauwer, gitaargestuwd geluid.

Hoe ambitieus de albumtitel ook mag klinken, de muziek slaagt er niet in de verhoopte verbeelding te vertolken. Deez is geen fantastische zanger - integendeel: zijn stemgeluid wekt eerder nervositeit op. Ritmisch stuitert de plaat alle kanten uit. Meeklappen op concerten zit er voor de fans dus ook niet in. Zelf zegt hij dat de plaat meerdere luisterbeurten nodig heeft. Het gebrek aan samenhang maakt het de luisteraar wel heel moeilijk. Want hoe hard Darwin Deez ook probeert om zich af te zetten tegen traditionele liedjespatronen, het komt allemaal nogal gekunsteld over.

Songs for imaginative people is een weinig verrassende, repetitieve opvolger van een fijne indiepop plaat. Verbeelding is echter geen noodzaak - inleefvermogen in de leefwereld van een hipster met hartzeer des te meer. Of we moeten ons pintje inruilen voor "geestverruimende" middelen, dat kan natuurlijk ook.

Uitschieter: Free (The Editorial Me) die je hieronder kan beluisteren.