Met 'Tape Deck Heart', alweer Frank Turner's vijfde album in een kleine zes jaar, is de sympathieke Engelse singer-songwriter op een tweesprong in zijn carrière aanbeland, zijn huidige positie in het muzieklandschap consolideren of vaste voet aan grond proberen te krijgen in de Verenigde Staten en het Europese vasteland. In Engeland is Turner overigens al lang een wereldster (volkomen terecht overigens). Met zijn band The Sleeping Souls verkocht hij vorig jaar april nog moeiteloos het Wembley uit, speelde hij tijdens de opening van de Olympische Spelen in Londen en is hij op het Reading Festival al jaren een graag geziene gast.

Met 'Tape Deck Heart' heeft Frank Turner er voor gekozen om een poging te wagen het Europese vaste land en met name de Verenigde Staten te veroveren. Dit heeft geresulteerd in een album met een iets radiovriendelijker geluid en wat minder scherpe randjes. Wat zijn gebleven, zijn de typische Frank Turner liedjes met tekstuele spitsvondigheden. Al dient eerlijkheidshalve gezegd te worden, dat Turner tekstueel minder scherp is dan op z'n voorgaande albums. 'Tape Deck Heart' is Frank's zogenaamde break-up album. Zelf zegt hij hierover: 'There's a lot of stuff on this record about loss and failure in relationships, about what happens when something that was supposed to be timeless runs out of time.'

Is het album dan een duffe verzameling liefdesliedjes geworden? 'Nee, natuurlijk niet', zou je bijna denken, hiervoor is Turner een te goede liedjessmid. Ook deze plaat bevat namelijk weer meer dan een handvol uitstekende liedjes. 'Recovery', 'Plain Sailing Weather', 'Four Simple Words' en 'The Fisher King Blues' zijn (h)eerlijke vintage Turner songs die het ook live uitstekend zullen doen. Ook kleine liedjes als 'Good and Gone', 'Tell Tale Sign' en 'Anymore' zijn ronduit prachtig en zullen bij menigeen een brok in de keel tot gevolg hebben. Concluderend kunnen we stellen dat 'Tape Deck Heart' zeker niet Turner's beste album is, maar nog wel met kop en schouders boven het maaiveld uitsteekt.