Met het voortreffelijke 'Locust Season' uit 2010 heeft Gozu de lat voor zichzelf wel erg hoog gelegd. Rollende en rockende stonerrock die, gecombineerd met sterke vocalen, graag een tandje in de hogere versnelling schakelde zorgde voor een erg spannende plaat. Hooggspannen verwachtingen alom voor diens opvolger dus.

Met 'The Fury of a Patient Man' tapt de band uit de Verenigde Staten helaas maar deels uit datzelfde vaatje. De snerpende gitaren, stevige drumpartijen en sterke zang zijn nog steeds ingrediënten die Gozu graag gebruikt. Wel valt meteen op dat de productie een stuk minder vet klinkt. Maar dat past misschien ook wel bij de voorzichtige stijlbreuk van het viertal.

'Bald Bull' en 'Signed, Epsteins' Mom' herinneren aan de faaie composities van het eerder genoemde 'Locust Season', maar hebben een stuk meer de roots in (traditionele/retro) hardrock. Het daarop volgende instrumentale 'Charles Bronsons Pinchet' doet nog het meest denken aan de stoner van weleer. Veelzeggend genoeg ook meteen het beste nummer van de plaat. Ook 'Tracy Lords' en 'Ghost Wipe' kunnen de boeken in als een geslaagde composities maar missen de echte spanning. 'Salty Thumb' is zeker geen slechte song, maar wel erg rechttoe rechtaan.

Al met al is The Fury of a Patient Man zeker geen slechte plaat, maar wel met vlagen (te) wisselvallig. De afwijkende afsluiter 'The ceaseless Thunder of Surf' verandert daar overigens niets meer aan. De ruim 23 minuten durende psychedelische rocktrip begint na een paar minuten al te vervelen en daarmee gaat de plaat uit als een spreekwoordelijke nachtkaars.