'The Hurry and The Harm' is het vierde album van City and Colour, de naam waaronder singer-songwriter Dallas Green opereert (Dallas is de stad, Green is de kleur). Voor deze opvolger van 'Little Hell', dat in thuisland Canada in de albumlijst op #1 binnenkwam, heeft Green niet de minsten ingehuurd. Alex Newport (At The Drive-In, Death Cab for Cutie, Mars Volta) tekende voor de productie, Jack Lawrence op bas, toetsen Bo Koster (My Morning Jacket), drums Matt Chamberlain (Pearl Jam, Soundgarden) en James Gadson (Bill Withers, BB King), pedal steel guitar Spencer Cullum (Caitlin Rose). Naast dit soloproject maakte Green deel uit van post-hardcoreband Alexisonfire, waar hij gitaar, piano en de clean vocals verzorgde (naast de scream vocals van George Pettit). Dat lijkt een tegenstelling, maar het solowerk ligt in het verlengde van zijn rol in Alexisonfire.

De basis van Greens akoestische gitaar en stemgeluid lenen zich in potentie voor het brengen van tranentrekkers, maar hij gaat niet voor goedkoop sentiment. Al lijken zijn teksten grotendeels persoonlijke, vrij abstracte dagboeknotities, soms is hij verrassend concreet. 'The Golden State':
"Sure, there are beautiful people in the city of lost angels / Living like they're kings and queens from some royal age / But fortune and fame won't save you when California / Is wiped out by the ring of fire or a great earthquake".

Pas in track zes, 'Commentators', legt Green uit wat we van hem mogen verwachten:
"I don't want to be revolutionary / No, I'm just looking for the sweetest melody". Hoe een bijna juridische disclaimer tot een heel aardige song kan leiden, die na herhaald luisteren maar lastig uit je hoofd te krijgen is.

Samenvattend is dat ook wat het album is, geen revolutie, maar een verzameling mooie, vakkundig geschreven en uitgevoerde songs. Het geheel klinkt mild optimistisch en door de soms vele lagen heen blijft de basis van die ene man met alleen een akoestische gitaar staan als een huis. Zowel instrumentaal als vocaal doet de sound van dit album denken aan 'Get it Together' van IJslandse band Dikta, maar dan volwassener. Hoogtepunten zijn 'Harder than Stone', 'Two Coins', dat tot vijfenhalve minuut wordt uitgesponnen, en het afsluitende 'Death's Song'.

recensie door Roel Janssen