Voor de mannen van Alter Bridge is de band geen heiligdom. Een kans om hun muzikale horizon te verbreden grijpen ze met beide handen aan. Zo is frontman Myles Kennedy net klaar met de jarenlange tournee van Slash, bracht gitarist Mark Tremonti eind vorig jaar zijn debuutplaat op de markt uit en is drummer Scott Phillips op het moment van schrijven volop bezig met een album voor zijn band Projected. Allemaal drukke artiesten, met ieder een eigen kenmerkende stijl. Stijlen die al bijna tien jaar in Alter Bridge worden samengesmolten. Zo dus ook in Fortress, het nieuwe geesteskind van de band, dat verder borduurt op het stevige post-grunge geluid van de Amerikanen.

 

Inmiddels is Creed, de band minus frontman Scott Stapp, allang geschiedenis. De mannen wierven Myles Kennedy (ex-The Mayfield Four) als nieuwe zanger en bracht in 2004 onder de naam Alter Bridge zijn debuutalbum One Day Remains uit. Negen jaar verder is de Amerikaanse band beland bij het vierde album, waarmee ze nu echt alle Creedassociaties van tafel gooien. Alter Bridge is na een decennium een band met een eigen gezicht die het niet alleen zoekt in het postgrunge genre, maar ook in andere hoeken als hardrock, metal en bij tijd en wijle in prog. Grootste verschil in Fortress ten opzichte van de vorige albums is de toegenomen hoeveelheid aan tempowisselingen.

 

Kennedy bezigt op Fortress naar eigen zeggen een meer donkere en emotionele aanpak. Teksten over levens- en overlevingsdrang, die hij vaak met lange uithalen en een snik uitdraagt. Zoals vanouds prettig ondersteund door het krachtige geluid van Tremonti. Het album begint echter verrassend akoestisch in Cry of Achilles. Geheel in de lijn van Alter Bridge ontpopt het zich tot een snel metalnummer dat sterk leunt op het reffrein, waarin Kennedy zijn strot ook vol open zet. Een sterk begin. Alter Bridge had duidelijk als doel geen moment in te willen kakken. Single Addicted to Pain begint onmiddellijk bombastisch, waarna Tremonti de leiding neemt met een supersnelle riff die op zijn soloalbum niet misstaan had. En weer: een reffrein om je vingers bij af te likken.

 

Waar AB III iets te vaak verzandde in standaard stadionrock, dat veelal in een vast stramien gebracht werd zonder onverwachte uitspattingen, is dat in Fortress niet meer het geval. De eerste twee minuten in Lover neemt Kennedy rustig de tijd het nummer op te bouwen, maar gooit daarna alle registers open. Alsook in Calm the Fire, waar de frontman met rustige kopstem de song opbouwt. Na anderhalve minuut knalt de song alweer uit de speakers dankzij de ritmische, laaggestemde bas die we kennen uit het nu-metal genre. Een (live) Alter Bridgeklassieker in wording, met ook hier briljante tempowisselingen zonder ook maar één moment voorspelbaar te worden.

 

Zo is het eigenlijk het hele album perfect samen te vatten. Tien jaar bandgeschiedenis wordt hier keurig samengevat. Met Fortress hebben de mannen een vakkundig in elkaar gestoken product uitgebracht, dat de mensen die de vorige albums kunnen waarderen vast wederom bevrediging zal schenken. Kanttekening is de productie, die net iets te gepolijst is. Bij Peace Is Broken, Waters Rising – waarin Tremonti de vocalen op zich neemt – en Farther Than The Sun willen we weliswaar alles afbreken, maar een rauw randje is wat er ontbreekt. Enfin, het is slechts een smet op een voor de rest ijzersterke cd. Op naar november, waar Alter Bridge het fort zal proberen te verdedigen.

 

Fortress is vanaf vandaag te verkrijgen op CD en LP.