'Obey the fucking BEAR!', staat er te lezen op de facebook pagina van het Antwerpse math metal gezelschap BEAR. Iets verder op valt te lezen: 'Ever wondered what it feels like to get smashed by a ten ton hammer? Or witness a burning plane crash into a building...' Dat zijn niet mis te verstane bewoordingen van deze Sinjoren. De vraag is of de band, die reeds sinds 2010 hard aan de weg timmert, deze bewoordingen met haar tweede langspeler 'Noumenon' kan waarmaken.

Het begin mag er in ieder geval zijn. Het album opent namelijk op The Dillinger Escape Plan-achtige wijze met een soort van elektronische sfeerschets, waarna openingsnummer 'Boxer' uit de speakers knalt. De band laat je in dit nummer zoals een goed boxer betaamt direct alle hoeken van de kamer zien. Op 'Mirrors' en 'Rain' wordt de ingezette lijn met verve doorgezet. Technische en razendsnelle beukpassages worden afgewisseld met meer groove georiënteerde passages. De nummers van BEAR verzanden daardoor niet in oeverloos gepiel in de marge, maar nestelen zich na enkele luisterbeurten in je schedelpan om daar de komende dagen niet meer uit te komen. Mede debet hieraan zijn ook de heerlijk mee te scanderen refreinen en de veelvuldige samenzang op de achtergrond, die de muziek de nodige hardcorefeel meegeven.

En natuurlijk, de invloeden van bands als The Dillinger Escape Plan en Converge liggen er dubbeldik bovenop. En nee, de band voegt op dit album ook geen nieuwe invalshoeken toe aan het math metal genre. Aan de andere kant weet de band wel verdomd lekkere nummers te schrijven. Iets wat veel andere bands binnen het math metal genre nog wel eens uit het oog willen verliezen. Zo niet BEAR. Alle nummers bevatten wel een lekker smerige hook, riff, groove en/of refrein en dat maakt ‘Noumenon' een meer dan verdienstelijk album. Dus deze recensie mag gerust, nee moet eindigen zoals hij begon, dus: 'Obey the fucking BEAR!'