Met Reflektor komt een einde aan speculatie en verwachtingen van fans en de verzamelde alternatieve muziekscène. Na het succes van voorganger The Suburbs werd de band op een voetstuk geplaatst tussen grootheden zoals Bruce Springsteen en U2 als 'band van een generatie'. Reflektor zou de bevestiging moeten zijn.

Een groots uitgezette reclamecampagne met mysterieuze graffiti in verschillende wereldsteden, geheimzinnige twitterberichten en exclusieve clubshows onder het mom van alter ego's  moest de wereld warm maken voor Reflektor. Slaagt Arcade Fire erin om de onwaarschijnlijk hoge verwachtingen in te lossen? Na enkele luisterbeurten denken wij van wel. Reflektor is de meest ambitieuze, exotische en complexe plaat van het collectief.

Dat offensief deed terugdenken aan de buzz die Daft Punk een half jaar eerder creëerde en er zijn wel meer gelijkenissen. Net als Random Acces Memories keert Reflektor terug naar de tijd van de Grote Albums. De hoeveelheid ideeën, concepten, muziekinstrumenten en -stijlen die het album tot in de kleinste kier vullen staan in schril contrast met de tendens van single-gerichte, compacte albums zonder al te veel samenhang. En ook Arcade Fire nam een producer onder de arm die zijn muzikale strepen in een heel ander genre verdiende: James Murphy van LSD Soundsystem fungeerde als Nile Rodger van dienst, naast ouwe getrouwe Markus Dravs. Geen funk uit de jaren zeventig maar disco uit de vroege jaren tachtig zou dus wel eens het nieuwe geluid van de groep kunnen zijn, iets wat nog waarschijnlijker leek na het beluisteren van de eerste single 'Reflektor'. Wie halverwege het album zit stelt echter vast dat niet de melodieën maar de ritmes grondig verschillen van de vorige platen. Arcade Fire heeft nooit een vaste muzieksamenstelling gehad - iedereen is multi-instrumentalist - en voor Reflektor werden Haïtiaanse voodoodrummers ingeschakeld om de ritmedienst te versterken. Dat hoor en voel je.

Nog meer dan bij voorganger The Suburbs ziet de groep het (concept)album als kunstwerk. De hoes maakt al duidelijk dat we hier niet met de zoveelste slaapkamerromantiek te maken hebben. Frontman en voltijdse moraalridder Win Butler kent zijn kunstgeschiedenis en laat fans daar maar wat graag kennis van nemen. Het beeldhouwwerk dat op de platenhoes staat beeld Orpheus en Eurydice uit - een koppel uit de Griekse mythologie dat, vooral op de tweede helft van de dubbelaar haar opwachting maakt als symbool van de onmogelijke liefde. En Arcade Fire werkt de thematiek nog verder uit. Ook over de opbouw van de plaat is goed nagedacht. De eerste kant, de kant van het Leven, bevat uptempo nummers en toekomstige publiekslievelingetjes. Grimmiger gaat het er aan toe op de donkere tweede kant, die van de Dood. Ook dat slaat terug op de mythe van de hoofdrolspelers: Orpheus probeert zijn geliefde uit de onderwereld te redden en gaat zo zijn eigen ondergang tegemoet. De nieuw aangeworven voodoodrummers kunnen dus ook worden gezien als een link met het hiernamaals.

Los van die thematiek klinkt de plaat avontuurlijk en gewaagd. Dat is zeker een verdienste van James Murphy, die als geen ander weet hoe je met succes dance en rock moet verzoenen tot een harmonieus geheel. Die mix van rockmuziek met dancemuziek werkte zeer aanstekelijk bij LCD Soundsystem.  Arcade Fire  is echter andere koek: de roots van de band liggen te diep geworteld in de rocktraditie (hoewel frontman Buttler in een interview met Rolling Stone liet weten dat hij net als Murphy fan is van New Order en The B 52's). Nummers die lang worden uitgesponnen met allerlei loops zijn schering en inslag in de elektronicawereld maar op Reflektor wordt er zo veel geloopt en uitgesponnen dat het wel een gimmick lijkt. Als je alles wat je wil zeggen in drie minuten kwijtkan, waarom zou je het dan met allerlei inhoudsloze effectjes willen uithollen  tot een overdreven langdradig en soms zelfs repetitief geheel - wat zeker bij afsluiter 'Supersymmetry' het geval is? Het valt op dat vooral de tweede kant van de plaat hieronder lijdt - in de laatste minuten van 'Awful Sound' lijken we bijvoorbeeld wel in een hippiecommune terecht te komen die met haar la la la's de wereld denkt te kunnen verbeteren.

Ondanks die nieuwe invloeden weet Arcade Fire haar eigenheid te behouden. 'Reflektor', 'Afterlife' en 'Porno' behoren misschien wel tot het beste dat de band tot nog toe gepresteerd heeft. In 'Normal Person', het rauwe hoogtepunt van de plaat, stelt Butler zich vragen bij onze uniforme visie op normaliteit. Een interessante reflectie van iemand die beroep kan doen op David Bowie voor een guestvocal op de titeltrack en videoclips van een half uur met cameo's van Bono en Ben Affleck laat regisseren door Francis Ford Coppola.

Platen van 75 minuten die draaien rond dramatische, soms zelfs filosofische onderwerpen en een beredeneerde thematiek bevatten zijn niet meer "normaal" anno 2013. Daarom we zijn dankbaar dat ze, ondanks een drastisch veranderend muzikaal landschap, nog kunnen en durven gemaakt worden. Daarvoor verdient Arcade Fire alle lof. Reflektor wil echter zo veel gedachten en ideeën overbrengen wat maakt dat het album verdrinkt in zijn eigen ambitie om bestaande conventies te doorbreken. Dat  levert nog steeds een meer dan behoorlijk album op, dat een nieuwe dimensie geeft aan het geluid van één van de meest eigenzinnige bands ter wereld.

Uitschieters: Reflektor, Normal Person,  Porno, Afterlife

Arcade Fire heeft voorlopig nog geen optredens in België of Nederland gepland.