'Check it out, check it, check it, check it out yo! Born into the Age of Panic, into the Age of Panic'. Mensen die net als mij begin jaren '90 rondhingen in donkere rokerige alternatieve jeugdhonken herkennen deze woorden vast nog wel. Ze waren afkomstig van rapper Heitham Al Sayed van Senser; het toenmalige Engelse antwoord op het destijds immens populaire Rage Against the Machine. In tegenstelling tot alle andere RATM klonen destijds, kon Senser bij mij wel een potje breken. Naast rap, scratches en metalgitaren gooide deze uit Londen afkomstige band ook nog eens wat rave invloeden in de blender. Dat leverde voor die tijd een bijzonder modern geluid op. Voor die tijd? Ja voor die tijd! Want inmiddels klinkt de band toch behoorlijk achterhaald.

Ik was eerlijk gezegd ook in de veronderstelling dat de band al lang gestopt was. De verrassing was dan ook groot toen dit album op mijn deurmat viel. Dat 'To the Capsules' achterhaald klinkt, hoeft uiteraard niet te betekenen dat het een slecht album is. En echt slecht is het ook niet wat de Londenaren brengen. Nummers als 'Devoid' en 'Witch Village' klinken tegen alle verwachtingen in best lekker. Ook de raps van Heitham zijn nog altijd lekker fel. Daarbij klinken de gitaren van Nick Michaelson dankzij de goede productie lekker vet en zijn de scratches van Andy Clinton zeker niet onaardig.

Toch kan ik, ondanks dit alles, vrij weinig met dit album. Het vuur en de passie van vroeger lijken toch een beetje te ontbreken en het geheel doet gewoon erg oubollig aan. Of rapmetal überhaupt nog een kans van slagen heeft binnen het huidige muzieklandschap durf ik niet te zeggen, maar ik ben er in ieder geval klaar mee. Liefhebbers van het genre rapmetal, als ze nog bestaan, zullen zich echter aan 'To the Capsules' geen buil vallen en kunnen wat mij betreft met een gerust hart tot aanschaf overgaan.