Met 'Unto the Locust' levert Machine Head alweer het zevende studioalbum af. De Amerikanen kregen na het waanzinnige 'Burn My Eyes' (1994) een turbulente periode voor de kiezen. De debuutplaat vol furieuze thrashmetal werd alom geprezen en zorgde voor een carrière met een bliksemstart. Tegenlijkertijd zorgde het voor erg hoge verwachtingen naar de toekomst, waar de band aanvankelijk maar moeilijk raad mee wist.

Status

De formatie rondom bandleider Rob Flynn leverde nog wel het redelijke 'The More Things Change' (1997) af, maar met 'The Burning Red' (1999) en 'Supercharger' (2001) kwam er behoorlijk de klad in. Op het moment dat velen de band hadden afgeschreven kwam er de opleving met 'Through The Ashes Of Empires' (2003) gevolgd door het fenomenale 'The Blackening' uit 2007. De laatste twee albums brachten de band weer op hoog niveau en bijbehorende status.

'Unto the Locust' gaat gelukkig verder waar 'The Blackening' ophield. En dat is goed nieuws aangezien deze plaat wederom boordevol met stevige en sterke thrashsongs staat. Veelal zijn de nummers (zeker voor thrashbegrippen) behoorlijk lang, maar door de sterke opbouw wordt de aandacht makkelijk vastgehouden.

Furieus

De furieuze riffs en agressief drumwerk worden afgewisseld met stijlvolle melodieuze (twin) solo's en zelfs de refreinen hebben een herkenbare melodie. Een goed voorbeeld hiervan is geweldige 'Locust'. Flynn grommt en schreeuwt zijn longen uit zijn lijf, maar doet dat wel gedoseerd en doeltreffend. Alleen bij 'The Darkness Within' neemt de band even wat gas terug en blijkt Flynn zowaar aardig 'clean' te kunnen zingen. Het daarop volgende 'Pearls Before the Swine' gaat vervolgens de beuk er weer aardig in.

Statement

De drums staan behoorlijk vooraan in de mix, maar gezien het voortreffelijke spel van Dave McClain kan dit best wel eens bewuste zet zijn. Het geeft de plaat in ieder geval een lekkere 'in your face' attitude.

De band is in balans en lijkt op de laatste drie albums de stijl te hebben gevonden waar men zich goed bij voelt. Die stijl wordt op deze nieuwe langspeler nog wat verder verfijnd en perfectioneerd. Het levert een zeer krachtig en fraai metal statement op: Machine Head is here to stay.