Met de terugkeer van bassist Ellefson blijkt stiekem hoe belangrijk deze pion altijd in Megadeth is geweest. Natuurlijk is het Mr. Mustain himself die verantwoordelijk is voor het meeste materiaal en met zijn karateristiek stemgeluid voor die typische Megadeth sound zorgt, maar na een eerste luisterbeurt van 'Th1rt3en' klinkt de band mét Ellefson toch anders. Het heeft een authentieker geluid, zonder daarbij gedateerd te klinken. Dit geluid en typische opbouw van songs doen denken aan albums als 'Youthanasia' en neo-klassieker 'Countdown To Extinsion'. Ook hier en daar zijn wat Cryptic Writings invloeden waar te nemen (onder andere in het titelnummer).

De plaat opent lekker met  'Sudden Death' en 'Public Enemny No.1';  twee puntige en krachtige songs. Het snelle en agressieve 'Fastlane' en het slepende '13' zijn mooie tegenpolen die de diversiteit van het album kenmerken. Door deze tegenstellingen krijgt het album dynamiek en blijft het boeiend. Dat, gecombineerd met een open en modern metalen geluid, maakt de plaat erg toegankelijk.

Met Th1rt3en heeft Megadeth geen album neergepend welke de impact van 'Peace Sells…' of 'Countdown to Extinsion' zal benaderen. Maar het is zomaar wel het beste album van, pak ‘m beet, de laatste 15 jaar. Daar kunnen de collega's van The Big Four (Metallica, Anthrax, Slayer) nog een voorbeeld aan nemen. En dat is voor een band die al zo lang aan de top van de (thrash) metal meedraait een erg sterke prestatie.