Het hoge noorden is goede grond voor makers van muziek in het heavy metalgenre. De Europese primussen komen vaak uit deze contreien. Het voordeel hiervan is dat mensen verwachten dat deze groepen het wel goed zullen doen: "Het zit in hun bloed". Maar die druk heeft ook keerzijde, de lat ligt enorm hoog. Swallow The Sun profileert zichzelf als een combinatie van doom en nu-metal. Het klinkt zeer traditioneel met een vleugje hedendaagse levendigheid. Een goed concept dat schitterend uitgevoerd is.

Elk liedje lijkt telkens weer op een klein kunstwerkje, afgewerkt met een haast perfect inelkaar vloeiende melodie. Zo ook de zang. Wat meteen duidelijk wordt is het belang van de verschillende soorten van het stemgebruik. Zanger Mikko Kotamäki wisselt zijn stem naargelang de kracht die zich in het liedje afspeelt. En dat gaat snel, waar hij het ene moment nog luidkeels zit te grunten, zingt hij korte tijd later enkele ijzig, lage strofes.

Bij "This Cut is the Deepest" herkennen we dan weer een gastbijdrage van Nightwish' Anette Olzon. Het album blijft fascinerend tot het einde. Swallow The Sun heeft veel bijgeleerd en is enorm gegroeid. hun vorig werk was minder afgewerkt. Hier is de diamant wel gepolijst. En dat resulteert zich in een mooi plaatje.

Ook het artwork verdient zijn complimenten. Deze worden toegewezen aan Rami Mursula, een jonge, Finse kunstenaar die zeker niet aan zijn proefstuk toe is. De hoes van het album is volledig wat "Emerald Forest and The Blackbird" beschrijft. Het bos en de veren én natuurlijke de sinistere sfeer, die ondanks de kracht de rode draad door het album heen is. Swallow The Sun, een band die toch al een impressief verleden met heel wat hoogtes en laagtes.

Na het beluisteren van dit album wordt duidelijk dat dit hun hoogtepunt is. Ooit moesten ze knokken als kleine doommetalband, nu staan ze hier als vrucht van wat ze zelf gezaaid hebben. En dat smaakt!

Review door Jaimy Janssens