The Safety Fire is een relatief nieuwe naam in het genre. De progressieve metalband werd in 2006 gevormd en leverde in 2009 een EP genaamd Sections af. Vorig jaar deelde de band het affiche van Sonisphere met onder andere grootheden als Metallica en Slipknot; Dit optreden bezorgde veel positieve recensies. Het vijftal moet zich nu echt bewijzen met het debutalbum, dat de naam Grind The Ocean mee heeft gekregen.

Gas erop

Hoewel het album maar 9 tracks bevat, wordt er toch ruim drie kwartier vol gas gegeven. Zowel opener Huge Hammers als afsluiter -en tevens titeltrack- Grind The Ocean tikken bijna de zeven minuten aan. Bij eerstgenoemde komt direct de eigenheid van The Safety Fire boven drijven: zweverige en meeslepende passages met zuivere zang en getokkel op gitaar worden naadloos afgewisseld met het rauwe werk vol gillende gitaarlicks en complexe, onregelmatige maatsoorten.

Technisch hoogstaand

De muzikanten hebben individueel een technisch hoogstaande beheersing van de instrumenten. De drums zijn retestrak en snel ingespeeld en kennen naast standje vol gas ook een mooie dynamiek en opbouw. Samen met de logge basloopjes vormt dit een sterke ritmesectie. Beide gitaristen hebben een typerend geluid, waarbij de vliegensvlugge loopjes in een flits kunnen omslaan in het 'slechts' aanslaan van een paar akkoorden. Mooi voorbeeld hiervan is bij het einde van nummer Floods of Colour.

Ook zanger Sean Robert McWeeney heeft zijn vocalen onder controle. Tijdens het krachtige Sections wisselt hij zonder problemen hard geschreeuw af met cleane zang. Tijdens het eerste rustmomentje op de plaat, Anomolous Materials, laat hij nogmaals horen ook in een rustige setting goed tot zijn recht te komen. Het tweede moment om op adem te komen is tijdens het instrumentale Seagraves. Hierbij valt de goede productie nogmaals extra op.

De combinatie van de eigenheid, technische onderlegging, mooie afwisselingen en strakke productie maken Grind The Ocean tot een succesvol debut.. op naar de 2e plaat.