Zet pianiste Scarlett Kesselaer, celliste Rinske Bosma, bassist Gijs Baas, drummer Eike Ernst en frontvrouw Joyce Dijkgraaf in een ruimte en het alter-ego van een meisje in een blauwe jurk neemt het geheel over. Deze formatie luistert naar de naam Sarah's Blue Dress en na de EP Celebrate Me! uit 2010 verscheen onlangs het eerste echte album; Monsters In My Head. Leuk om te weten is dat dit plaatje via crowdfunding op Sellaband tot stand is gekomen.

Interessante combinatie

Het album kent een duidelijk concept, namelijk het meisje Sarah dat met monsters in haar hoofd zit. Sarah gaat de strijd aan met deze monsters, die symbool staan voor alle slechte gewoontes die haar leven zijn binnengeslopen. Opvallend is dat de band geen gitaar maar een cello bevat. Dit in combinatie met -naar eigen zeggen- Fiona Apple, Amanda Palmer en Florence + The Machine als inspiratiebronnen levert een interessant cd'tje.

Geen dertien in een dozijn

Vanaf het vrolijke piano-intro op opener My Dreamland drukt de stem van Dijkgraaf gelijk haar duidelijke stempel op de plaat. Een flinke dosis pop, maar met een alternatief randje blijkt als ook de titeltrack voorbij is gekomen. De keuze van de cello geeft een klassieker gevoel, wat ervoor zorgt dat het geen dertien in een dozijn 'lief-meisje-maakt-pop' album is geworden.

vermakelijk plaatje

Waar nummers als Embrace, Living A Lie en Mr.Mechanicman er een kabbelend poppy ritme op na houden, neemt Sarah's Blue Dress bij Open Up en My Own Enemy even gas terug. Hoewel Dijkgraaf laat horen over een dijk (goh, wat flauw) van een stem te beschikken, is het het subtiele pianospel wat de puntjes op de spreekwoordelijke i zet. De die-hard metalfans zal je met Monsters In My Head absoluut niet blij maken, maar voor liefhebbers van makkelijk in het gehoor liggende pop met een alternatief sausje brengt Sarah's Blue Dress een erg vermakelijk album uit.