Hoe fleurig de bloemen op de cover van Mark Lanagan’s zevende soloalbum ook mogen lijken, vanaf de eerste track 'The Gravedigger’s Song' is duidelijk dat er ook nu weer een intens duistere luisterervaring te wachten staat.

Lanegan heeft ruim 8 jaar de tijd genomen voor Blues Funeral, de opvolger van het alom geprezen Bubblegum uit 2004. Gedurende deze periode was hij tevens tijdelijk lid van Queens Of The Stone Age, maakte drie albums met zangeres Isobel Campbell van Belle & Sebastian en vormde samen met Greg Dulli het duo The Gutter Twins. Nu hij eindelijk de focus weer richt op zijn solowerk, blijkt op Blues Funeral eens te meer wat een magistrale songwriter en begenadigd zanger Lanegan wel niet is.

Emotionele achtbaan

Opener 'The Gravedigger’s Song' zet deze 55 minuten durende emotionele achtbaan van een plaat in beweging. De repetitief beukende baslijn en de gruizige, doorrookte stem van Lanegan zetten passend de toon voor dit album.  Met multi-instrumentalist Alain Johannes aan zijn zijde en Jack Irons op drums, worden de duistere verhalen van Lanegan op passende wijze muzikaal ingekleurd. "If tears were liquor, I'd have drunk myself sick." zingt hij over een kille drumbeat op 'St. Louis Elegy'. Nog voor je volledig meegezogen wordt in de algehele misère, gaat halverwege de plaat ineens het gaspedaal volledig tot de vloer. 

Nieuwe wegen

'Riot In My House' knalt door de huiskamer en wordt naar grote hoogte gestuwd door het fenomenale gitaarwerk van oude bekende Josh Homme. Hoewel de plaat in grote lijnen een logisch vervolg lijkt op het eerdere solowerk van Lanegan, worden er ook nieuwe wegen ingeslagen. Zo combineert 'Ode To Sad Disco' een discobeat met 80’s synths. Hoewel dit op papier een op zijn zachts gezegd vreemde combinatie lijkt, pakt dit vooral door een zeer melodieuze en pakkende zanglijn van Lanegan bijzonder goed uit. 'Quiver Syndrome' had dan weer zo op een album van Queens Of The Stone Age kunnen staan en staat in compleet contrast met de voorgaande track. Dat is ook de kracht van deze plaat, de enorme verscheidenheid aan invloeden en stijlen die perfect over de volledige speelduur zijn uitgespreid.

Bloedstollend mooi

Het album wordt afgesloten met de geniale drietrapsraket 'Levianthan', 'Deep Black Vanishing Train' en 'Tiny Grain Of Truth'. Met de hulp van Masters Of Reality zanger Chris Goss wordt groeibriljant 'Leviathan' naar een episch hoogtepunt gebracht. Het bloedstollend mooie 'Deep Black Vanishing Train' zorgt bij herhaalde beluistering steeds weer voor kippenvel. Afsluiter is de zeven minuten durende track 'Tiny Grain Of Truth', welke zeer succesvol zijn kenmerkende Tom Waits-achtige vocalen combineert met dreigend duistere elektronica.

Na het horen van dit album is te hopen dat Lanegan de zijprojecten voorlopig tot een minimum beperkt en we dit keer niet nog acht jaar op een opvolger hoeven te wachten. Tot het zover is zetten we deze nog maar een flink aantal keren op, want ook na meerdere luisterbeurten lijkt het verslavende effect van Blues Funeral nog lang niet te zijn uitgewerkt. 


Mark Lanegan is de komende maand 3x live te bewonderen in Nederland. Op 28 februari staat hij in de Oosterpoort te Groningen, op 29 februari in Paradiso te Amsterdam en 1 maart in de Effenaar te Eindhoven.