Sir Paul McCartney is zonder twijfel één van de belangrijkste componisten van de twintigste eeuw. Samen met John Lennon schreef hij vrijwel alle hits van The Beatles en ook met zijn band Wings had hij succes. Hiermee heeft 'Macca' een gigantisch aantal hits op zijn naam staan die hij live nog steeds overtuigend weet te brengen.

Zijn vorige plaat, Memory Almost Full uit 2007, viel te scharen onder het vertrouwde poprock-genre. Op zijn zestiende soloalbum 'Kisses On The Bottom' pakt hij het net iets anders aan. Van de veertien composities heeft McCartney er slechts twee geschreven. De rest zijn covers van evergreens uit Paul's jeugd. Deze covers zijn allen ingetogen en in een jazzy jasje gestoken. Er is daarom ook nauwelijks van een popalbum te spreken.

Haast met fluisterzang bespeelt McCartney de luisteraar met klanken uit het verleden. Dat de covers van onder andere Ray Henderson en Billy Hill weinig bekendheid hebben is niet eens belangrijk. McCartney is immers groter dan alle componisten bij elkaar. Op de covers onbreken de krachtige vocale uithalen en blijft het allemaal erg timide. Ook de variatie in songmateriaal en tempo is ver te zoeken. Dat heeft als gevolg dat de nummers amper van elkaar te onderscheiden zijn.  Het grote kritiekpunt op 'Kisses On The Bottom' is ook het gebrek aan spanning. Het is allemaal erg gladgestreken. De composities zijn zoet en soms zelfs mierzoet zoals op 'More I Cannot Wish You'. Enige vorm van rauwheid ontbreekt.

De samenwerking met Eric Clapton komt tot uiting in het zelfgeschreven 'My Valentine' waarbij Clapton de Spaanse gitaar ter hand neemt. Een prachtig liefdesliedje welke perfect aansluit bij de stijl van de covers. McCartney laat overigens dit album zijn bas staan en speelt slechts op twee nummers gitaar: 'Get Yourself Another Fool' en 'The Inch Worm'. De eerstgenoemde wordt met het mooie gitaarspel van Macca wel naar een hoger niveau getild. De bijdrage van Stevie Wonder blijft beperkt tot de mondharmonica in de tweede eigen compositie 'Only Our Hearts'. Met zulke samenwerkingen mag er wel iets meer verwacht worden want zeker het gitaarspel van Clapton zou het materiaal nog meer doen sprankelen.

Het is dat Paul McCartney op de voorkant van het album prijkt want anders had een plaat met vergelijkbaar materiaal nooit enige bekendheid gekregen. Dat Macca nog steeds een excellente componist is, bewijst hij met 'My Valentine'. Daarom is het erg jammer dat dit beperkt blijft tot twee geschreven composities. De manier waarop Macca de evergreens covert, verdient wel complimenten. De uitvoeringen zijn veelal smaakvol en goed gearrangeerd, maar toch moet eerlijk bekend worden dat dit vaker en beter is gedaan. McCartney's stem leent zich beter voor popnummers en kan simpelweg niet tippen aan een doorleefde stem zoals evergreenlegende Frank Sinatra. Desalniettemin luistert 'Kisses On The Bottom' gemakkelijk weg en is het een perfecte plaat voor de zondagochtend.