Paradise Lost kunnen we samen met Anathema en My Dying Bride rustig benoemen tot de grote drie Britse bands uit de doom/gothic/death metal scene en tevens grondleggers van een heel genre. De populariteit van Paradise Lost vierde hoogtij midden jaren '90. En laten we maar met de deur in huis vallen; Paradise Lost keert met het nieuwe Tragic Idol helemaal terug naar de stijl van de albums Draconian Times (1995) en Icon (1993) uit die periode.

De vraag is of deze terugkeer naar deze stijl - die op 'Faith divides us, Death unites us' reeds werd ingezet - geloofwaardig en geslaagd is. Na meerdere luisterbeurten kan dat met een volmondig ja beantwoord worden. De band lijkt zich namelijk als een vis in het water te voelen bij deze stijl en levert het beste album af sinds - juist ja - het eerder genoemde 'Draconian Times'.

De tracks 'Solitary One' en 'Crucify' zullen ongehoord vertrouwd klinken voor de oudere fans. Na het het ietwat afwijkende 'Fear Of Impending Hell', wordt met de single 'Honestly in Death' het feest der herkenning alleen maar groter. Vooral het typische gitaarspel van Gregor Mackintosh maakt deze gang naar nostalgie compleet. Ook zanger Nick Holmes levert een zangprestatie van formaat, al zal niet iedereen even gecharmeerd zijn van typerende ietwat geforceerde manier van zingen.

Met het spelen van de trage en midtempo melancholische doom metal vindt Paradise Lost zichzelf weer helemaal opnieuw uit. Bovendien op overtuigende wijze, met een moderne productie en een plaat vol sterke songs.