Een jaar terug maakten we voor het eerst kennis met de heren van F.O.D. op Kloemprock. Deze ex-Greenday tribute band pakte ons in met een geweldige show en verleidde ons meteen tot uitspraken als “één van de beste punk bands in België”. Godverdomme kregen wij gelijk! Toen enkele maanden geleden Hans, Peter, Lode en Stijn hun liefdesbaby Ontario geboren werd vlogen de superlatieven hen om de oren. De ijzersterke debuutplaat ramde de deuren naar het succes wagenwijd open en zorgde zelfs meteen voor een Canadese tour. Allemaal leuk voor die Canadezen maar dan moesten wij onze favorieten Antwerpenaren wel een week missen. Gelukkig was frontman Hans vriendelijk genoeg om speciaal voor Rockblog hun afwezigheid een beetje te compenseren d.m.v. een mooi tour verslag.
Dag -1 : Brussel-Toronto-Brussel?
Een tour voorbereiden is een zaak van veel geduld en achterlijk veel tijd. En net als alles zo ongeveer rond is, ga je naar een show van Belvedere. Achteraf volgt een aanvankelijk aangenaam gesprek met Steve Rawles. Aangenaam, tot Steve zegt dat we zonder werkvergunning Canada niet zullen binnen geraken. “You’re not getting in, they’ll send you back.” Verdomme, en we hadden dat gecontroleerd! Maar niet goed genoeg dus. Artiesten hebben geen vergunning nodig, behalve als ze in cafés of aanverwanten spelen. Een lichte vorm paniek zorgt ervoor dat we alsnog proberen aan die vergunningen te geraken, wat onhaalbaar blijkt. Uiteindelijk besluiten we om geen instrumenten mee te nemen zodat we lastige vragen daarover kunnen vermijden. De merch wordt verdeeld over alle koffers, inclusief die van Katrien, Haemie en Pé, enkele vrienden die uit eigen zak meereizen om roadie te mogen zijn. F.O.D. wordt groot.
Dag 0 – Zondag, 25 augustus : Brussel-Toronto
Op tour vertrekken is spannend, vrouw en kinderen achterlaten niet gemakkelijk. Maar wat moet, moet! Alles voor de zaak!
Na een vlucht van acht uur naar Chicago wacht ons een uur of zes wachten op het vervolg naar Toronto. Een defect vliegtuig doet daar nog fluks een uur of twee bij. Als we uiteindelijk de dag afsluiten, hebben we twintig uur reizen en redelijk wat slaapachterstand achter de kiezen. De tour kan beginnen.
Dag 1 – Maandag, 26 augustus : Oshawa
De planning is waterdicht, de regelingen op voorhand perfect geregeld. En dan stuurt de eerste stop meteen alles in de war. De mensen waarbij we instrumenten gaan huren zijn even vriendelijk als traag. Eer we gitaren en het nodige drumspul bij elkaar hebben, zijn we anderhalf uur verder. Het plan om vandaag langs de Niagara watervallen te gaan, laten we maar voor wat het is. Zaterdag hebben we hier meer tijd voor.
Zo arriveren we vroeger dan verwacht in Oshawa, een compleet nietszeggend stadje waar het centrum er even doods uitziet als de omliggende vierkante kilometers. De verwachtingen voor de show liggen niet hoog maar uiteindelijk valt alles reuze mee. Niet qua opkomst maar de sfeer is opperbest. Enkele lichtjes aangeschoten kerels brullen zelfs elk nummer mee, ook al hebben ze nog nooit iets van ons gehoord. Achteraf kijken we met een behoorlijk tevreden gevoel terug op onze eerste niet-Europese show. Behalve over het feit dat we al ons bier zelf moeten betalen.
Soundtrack voor vandaag : Off With Their Heads, Flatliners, Wölf en Local Resident Failure
Dag 2 – Dinsdag 27 augustus : Montreal
Vandaag overbruggen we de 500 kilometer tussen Oshawa en Montreal met onze gehuurde Ford Flex, een tank die in België als behoorlijk uit de kluiten gewassen zou ervaren worden. Hier is het gewoon één van de vele gevaartes die er rond rijden. Canadezen houden duidelijk van groot en veel verbruik.
De bar waarin we spelen heeft iets van een oude kelder, wat het waarschijnlijk ook gewoon is. Maar het ademt meer dan genoeg sfeer uit om ons te doen uitkijken naar wat komen gaat. Elke groep bespreken waarmee we samen spelen, zou dit stuk veel te lang maken. Maar wat White Slaves brengt, verdient toch een speciale vermelding. Niemand weet welk genre ze spelen, zij ook niet. Maar het was het meest krankzinnige dat ik ooit gezien heb, onvergelijkbaar met eender welke andere groep. En dat was blijkbaar precies hun bedoeling.
Ons optreden was best oké maar veel mensen waren blijkbaar al naar huis vertrokken omdat ze de volgende dag moesten gaan werken. De zowat vijfentwintig overblijvers vonden het goed. Mooi zo!
Soundtrack voor vandaag : Lagwagon, Rise Against en Old Man Markley
Dag 3 – Woensdag 28 augustus : Quebec
Jetlag en enkele nachten met amper slaap zorgen ‘s morgens voor een flinke aanval van migraine. Het zal duren tot een stuk in de namiddag eer de hoofdpijn tot een aanvaardbaar niveau is herleid. Intussen hebben we de driehonderd kilometer van Montreal naar Quebec overbrugd, heeft Stijn overwogen om zijn bloot gat uit de auto te steken en hebben enkele mensen verrassende voorstellen gedaan. Uit dit soort belevenissen worden verse songs geboren.
Het optreden in l’Autre Zone is met voorsprong het beste tot nu toe. De zaal is perfect en de opkomst ligt vrij hoog ondanks het feit dat twee groepen hebben afgezegd. Zelfs de gitarist en de bassist van Mute zijn aanwezig, wat voor ons een hele eer is. Nadien verkopen we redelijk wat merch en blijven we veel te lang hangen. En als we rond een uur of vier met enkele pinten te veel op onder de lakens kruipen weten we dat de ochtend lastig zal zijn maar dat maakt even niet uit.
Soundtrack voor vandaag : Dire Straits (Er zat dus iemand met migraine in de auto, oké?)
Dag 4 – Donderdag 29 augustus : Ottawa
De ochtend is niet voor iedereen even simpel. Een douche is zinvol, het ontbijt blijft bij iedereen binnen. De autorit is zo’n zeshonderd kilometer lang maar we hebben van een schone dame een alternatieve route gekregen waarbij we zouden kunnen genieten van het landschap. De normale route, Highway 401, loopt gewoon door de bossen.
Het optreden is in een café, zonder podium en een labiele zanginstallatie. Van de andere groepen onthoud ik vooral The Valveenus, een trio dat met de nodige folkinvloeden toch stevig punkt. Tot onze verbazing worden tijdens onze show verschillende nummers meegezongen en achteraf komt iemand vragen waarom we ‘Heroes’ niet gespeeld hebben. Kicken!
Marc Ryan, die deze tour voor ons in gang heeft gezet, is één van de aanwezigen. Naderhand kunnen we bij hem terecht en brengen we nog enkele fijne uren door in zijn zitkamer. De man heeft zo’n tweeduizend cd’s, waaronder een mooi aantal Belgische dingen. Hij is duidelijk op de hoogte. Overnachten doen we zowat overal verspreid over zijn huis. Geweldige kerel!
Soundtrack voor vandaag : Adrenalized, You Nervous?, Bullet For My Valentine en Broadway Calls
Dag 5 – Vrijdag 30 augustus : Toronto
We starten de dag met een ontbijt op zijn Canadees : vettig en veel. Afvallen zal voor later zijn. Marc heeft voor ons een privérondleiding geregeld in het Parlement. Zo kunnen we eindelijk eens iets bekijken met de nodige deskundige uitleg.
De rit naar Toronto voor de laatste show is opnieuw zo’n vijfhonderd kilometer rijden. Als we op de plaats van het gebeuren arriveren, zijn we aan de late kant. En dus eten we ter plekke tijdens de eerste groep. Iets met groenten. Vooral groenten. Dat sust toch een beetje ons geweten na het verorberen van kilo’s troep en andere hamburgers. Het optreden is niet het strakste dat we deze week hebben gegeven maar dat maakt het publiek niks uit. De reacties zijn even enthousiast als gisteren en de dag daarvoor.
Overmoedig nemen we ons om vier uur ’s nachts voor om op te staan rond de zessen. Dan kunnen we nog over en weer naar Niagara Falls om daarna zonder tijdsdruk het vliegtuig te halen.
Soundtrack voor vandaag : Bad Religion, Blink 182, Amber Pacific en Alabama
Dag 6 – Zaterdag 31 augustus : Toronto-Brussel (?)
Overmoedig, inderdaad! Om zes uur strompelen vier individuen respectievelijk naar de douche, het ontbijt en de huurauto. Functioneren is niet evident. Maar achteraf gezien loont het wel : de watervallen zijn de moeite. Wel jammer van het Amerikaans aanvoelende gedoe errond maar dat hoort nu eenmaal bij dit soort toerisme.
Om zes uur ’s avonds stijgen we op, over Zurich naar Brussel. Of dat stond toch op onze tickets. Om een extra zakcentje binnen te halen, gaan we in Zwitserland in op het aanbod een latere vlucht te nemen. Uiteindelijk heeft deze toer ons wel wat gekost en die put een beetje delven lijkt ons een goed idee. Tot die latere vlucht plots gecanceld blijkt. Na heel wat gedoe geraken we langs Munchen toch tot in Brussel, na zes uur vertraging. Waar we merken dat er twee koffers niet van de band rollen. Uiteindelijk zal alles een dag later terecht komen.
Touren is fantastisch. En vermoeiend. Maar fantastisch! Er zijn veel mensen om te bedanken maar dat hoeft hier niet meer. Die hebben hun bedankjes al langs andere wegen gekregen. Of we dit nog eens gaan doen? Misschien wel, maar niet in de nabije toekomst. We zien wel.
Hans Roofthooft
reacties