Best Kept Secret 2013
Er is al veel gezegd en geschreven over Best Kept Secret. Niet bepaald onverwachts als je als nieuw festival Arctic Monkeys, Sigur Ros, Alt-J en Portishead in je eerste aankondiging hebt. In de maanden die volgden werd de line-up aangevuld tot een zestigtal bands. Enkele afzeggingen ten spijt stonden die groepen afgelopen weekend in het Nederlandse Hilvarenbeek. Al wie er bij was zal het met ons eens zijn: het was de moeite.
DAG 1
Festivals worden steeds meer een totaalervaring. De trend komt overgewaaid uit Groot-Brittannië en krijgt stilaan meer en meer voet aan wal op het vasteland. Het valt meteen op als we vrijdagmiddag de wei opwandelen: dit is niet de zoveelste akker met een podium op. Terwijl artiesten worden rondgereden in het safaripark Beekse Bergen kunnen bezoekers languit liggen op het strand, aanschuiven bij de vele duurzame eetkraampjes en verdwalen in het bos waar een festivalmarkt en speeltuin verstopt liggen. Er worden 15 000 mensen en enkele regenbuien verwacht. Daar is nog niks van te merken op het terrein: de vroege vogels bewegen zich gemoedelijk tussen de podia door.
Om half vijf gaat het festival dan echt van start. Drenge opent meteen stevig de Stage Two met uitgepuurde lo-fi punk die deed enken aan de leeftijdsgenoten van Other Lives. Een mooi contrast met de rappende Danny Brown op de mainstage. De programmatie liegt er niet om: hier is echt voor ieder wat wils. Swim Deep kreeg de grote tent al snel in de set aan het dansen en tekende voor het eerste BKS-feest van formaat. Minder feestvreugde bij een ongeïnspireerd Bloc Party. Zanger Kele Okereke kwam nonchalant kauwgummend het podium opgewandeld en drummer Matt Thong kwam het podium zelfs niet op - hij werd zonder al te veel uitleg vervangen door een vrouw die Thong's strakke drumstijl gelukkig nagenoeg perfect wist na te bootsen. Hoewel de setlist enkele oudere pareltjes bevatte die bij de fans op veel gejuich en goede wil konden rekenen toonde het ook het grote gebrek van de band aan: de magie van hun debuut Silent Alarm is weg. Komt het door Okereke's voorliefde voor clubmuziek - hij blijft 'Flux' verkrachten met Rihanna's 'We Found Love' als intro - of is het de klassieke tol van de roem? Wij blijven het antwoord schuldig maar we hopen dat de band tijdens hun aangekondigde pauze kan herbronnen en met iets beters dan Four naar buiten komt.
Het begon voor het eerst echt druk te worden aan stage one en dat had alles te maken met de komst van Arctic Monkeys. De vaandeldragers van de Britse rock bewezen dat je niet altijd vuurwerk moet bijhebben om een explosieve set te brengen. Opener en nieuwe single 'Do I Wanna Know?' doet ons alvast met de nodige dreiging verlangen naar hun nieuwe plaat AM die op 9 september uitkomt. Wat volgde was een muzikale bloemlezing die woord voor woord werd meegebruld. Een strakke set van een band in bloedvorm. Afgaande op de begerige vrouwelijke blikken leek het wel alsof Alex Turner een afrodisiacum uitzweette terwijl zijn band 75 minuten lang balanceerde tussen ingehouden spanning ('Mad Sounds, '505') en meeslepende euforie ('Dancing Shoes', 'Teddy Picker', 'R U Mine'). We kregen zelfs 'A Certrain Romance', een nummer dat ze sinds 2007 niet meer buiten hun thuisland hebben gebracht. Niks dan blije gezichten na wat misschien wel hét optreden van deze editie was.
Wie rustig wou uitblazen was bij Fuck Butons aan het verkeerde adres. Pompende bassen werden de tent ingeblazen en het publiek werd omgevormd tot een homogeen kolkende massa. Wie het graag iets dansbaarder had trok naar stage three voor Doldrums. Het duo deed heupen en andere gewrichten loskomen en zorgde voor een welkome afterparty. Een zeer geslaagde openingsdag deed ons al lichtjes kwijlend uitkijken naar de rest van het weekend. Altijd een goed teken.
DAG 2
De tweede dag begonnen we met Indians. De Deen bracht zijn etherische elektronica alleen waardoor we de dynamiek misten die de cd zo sterk maakt. De nummers klonken in hun uitgeklede versie onderling inwisselbaar en konden geen half uur de aandacht vasthouden. Ook Efterklang brengt sferische klanken uit Scandinavië. Voor de gelegenheid hadden ze zelfs hun kleurrijkste kostuums aangetrokken. Helaas liet de geluidsmix het afweten wat de genietbaarheid van de muziek te kort deed. Efterklang stond wat verloren op het grote podia en het lukte niet de aanwezige festivalgangers mee te krijgen. Dat lukte Balthazar wel. De Belgische band gaat een drukke festivalzomer tegemoet en probeert ook in het buitenland potten te breken. Terwijl de wolken samenpakten boven het festivalterrein zagen wij een band die stilaan gewend raakt aan hoofdpodia. Opener 'The Boatman' greep ons meteen bij het nekvel en we werden niet meer losgelaten. De spanningsboog bleef drie kwartier lang strak gespannen met sterke songs als 'Do Not Claim Them Anymore' en 'Fifteen Floors'. Ook in Nederland kennen ze het bekertjesritueel van afsluiter 'Blood Like Wine' ondertussen.
Op stage three moest Iceage verstek geven door ziekte. We kregen Jacco Gardner in de plaats, een last-minute vervanger wiens psychedelische pop niet bepaald in het verlengde lag van de punk van Iceage. Het publiek in de tent bleef er gelukkig rustig onder en knikte immer goedlachs mee. De zon brak even door tijdens het optreden van Allah-Las. Ook zij brengen een geluid dat sterk is geïnspireerd door Amerikaanse bands uit de jaren zestig en hadden ongetwijfeld op meer bijval kunnen rekenen bij iets warmere temperaturen. Nu klonken ze vrij monotoon en hadden ze moeite om de aandacht van het publiek vast te houden. Two Door Cinema Club kon op een pak meer enthousiasme rekenen. Hun aanstekelijke electropop ontketende een klein volksfeest in de frontstage. Vriendinnen werden met veel plezier de lucht in gehesen en modderpoelen konden het pogoën niet stoppen. Het hoeft niet altijd moeilijk verteerbare muziek te zijn op BKS en die afwisseling in de programmatie werd duidelijk gesmaakt door het publiek. Wij gingen iets voor het einde van het optreden door om een plekje te proberen scoren in de tent waar Alt-J aan hun set begon. Het was trek- en duwwerk om een glimp van de artrockers te kunnen opvangen. De Britse Mercuryprizewinnaars touren ondertussen al meer dan een jaar met hun geniale debuut An Awesome Wave en dat merk je. De nummers worden bijna foutloos gebracht en ook het publiek reageert op elke tempowisseling en vette subbas. Imponeren met teksten over driehoeken, het is niet iedereen gegeven.
Geen gekunsteld gedoe bij Damien Rice op het hoofdpodium. De Ierse troubadour bracht zijn traditionele liedjes als een echte troubadour. Eén man en één gitaar en piano, meer was er niet nodig om het strand in vervoering te brengen. Geen vuurwerk of ondersteunende visuals, wel een meezingmoment bij 'Volcanos' en een verhalend ingeleid 'Cheers Darling' - met persoonlijke kelner' waren de gimmicks waarop Rice beroep deed. Dat hij na zijn set meteen het publiek indook is ook best charmant. Dankzij de gedurfde keuze van de organisatie om hem als afsluitende act te plaatsen vergaten wij even de regen. We gingen schuilen bij de door de internationale muziekpers geprezen Savages die met hun donkere postpunk de nacht mochten inzetten. Helaas hoorden wij vooral veel bas en drum die zang en gitaarpartijen opslokte. De tent stroomde langzaam leeg en ook wij hadden meer verwacht.
DAG 3
De laatste dag van BKS laat zich op papier lezen als een zeer sferisch gebeuren. Temples en Black Lips brachten nog opgewekte psychedelica die we helaas enkel konden horen. Door de regen gingen veel mensen schuilen onder de tent van stage two en van buitenaf kan je het podium niet zien - er waren ook geen schermen. Hopelijk brengt de organisatie hier bij de volgende editie verandering in.
Naar de mainstage dan, waar Local Natives het mooie weer mochten maken. 'You've been rewarded for your endurance' merkte zanger Kelcey Ayer op voor 'You & I' werd ingezet. Wij hoorden een goed op elkaar ingespeelde band die enkele knappe songs op het palmares heeft staan. No Age zorgde voor het stevigere werk met no-nonsense punk die in de frontstage op veel bijval kon rekenen. Moshpits, crowdsurfen: het mocht allemaal.
De jonge leeuwen van Palma Violets mikken op hetzelfde publiek dat Arctic Monkeys adoreert maar slaan daar aan deze kant van het kanaal voorlopig niet in. De aanwezige fans werden wel getrakteerd op een opgefokte set, die naar hun normen redelijk ordelijk was. Tijdens bisnummer 'New Song' doken de zanger en gitarist even het publiek in, met nodige gekrijs tot gevolg. Slaapkamerproducer Cashmere Cat bleef gewoon achter zijn draaitafel staan en ontketende een gigantisch feest in de tent van stage three. Een hele set lang zagen wij jongens en meisjes al crowdsurfend over de uitzinnige menigte glijden. We vragen ons wel af hoe het is afgelopen met de jongeman die de nok van de tent was ingeklommen en een ongetwijfeld pijnlijke val naar beneden maakte.
Kurt Vile en zijn Violators haalden het tempo danig naar beneden. Met zijn typerende makke houding bracht hij lang uitgesponnen nummers die weinig animositeit tot gevolg hadden. Het soort muziek dat je goed vindt op plaat maar live de ballen mist om lang te kunnen boeien. Een groot deel van het publiek was ondertussen al afgezakt naar stage two waar Portishead ons terugflitste naar de jaren negentig. De triphoppioniers hebben al lang geen nieuw werk meer uitgebracht maar blijven een grote invloed in de electro-scene. In tegenstelling tot hun passage op Werchter een paar jaar geleden keerde zangeres Beth Gibbons ons deze keer niet voordurend de rug toe. We kregen een stevige show van een groep die zich duidelijk wou bewijzen tussen al dat nieuwe muzikale geweld. 'Glory Box' en 'Roads' werden op veel gejuich onthaald en zetten perfect de toon voor de afsluiter van het weekend.
Sigur Ros is één van die bands in het postrock genre die zichzelf steeds weet te vernieuwen zonder haar eigenheid te verliezen. Na bijna tien jaar en pareltjes van platen kwam het grote succes er in 2008 met Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust. Die nieuwe fans kregen met Valtari de meest introverte Sigur Ros te horen tot nog toe. En nu is er Kveikur, die elektronische invloeden binnenhaalt in het klankenspectrum van de IJslanders. We kregen op BKS dan ook vooral nieuw werk te horen. Het mooie is dat je niet vertrouwt hoeft te zijn met elk nummer van de band om het te waarderen. Sigur Ros weet als geen ander de schoonheid van de natuur te vatten in muziek. Wat begint als een zomerbriesje wordt al snel een uitbarstende vulkaan. Wij genoten samen met u van een prachtige show die ons weemoedig afscheid deed nemen van deze eerste BKS.
Natuurlijk waren er enkele kinderziekten. De zichtbaarheid van de tentpodia kon beter en we rekenen volgend jaar op schermen zodat iedereen ook met de ogen kan meegenieten van wat er gebeurd. Ook het geluid was bij momenten ronduit slecht wat de beleving niet ten goede kwam. Wel waren we zeer blij met de vele bankjes en rustpunten tussen de podia door. Ook fijn dat het vrij vlot pendelen was tussen de verschillende podia. En het statiegeld voor bekertjes leverde een heel propere wei op, samen met de ijverige opkuisploeg die ook tijdens het festival waakte over een proper festivalterrein. Neem daarbij de toiletten - eindelijk eens geen stinkende dixies - en je hebt een behoorlijk luxueus festival, zelfs als je geen bungalow huurt. Wij zijn er volgend jaar graag terug bij!