Sanne Putseys doet waarschijnlijk bij velen geen belletje rinkelen. Maar we kennen Sanne natuurlijk als Selah Sue. Deze straffe madam hadden we al eerder al in de spotlight gezet in een feature die je hier kan lezen. Nu hebben we ze kunnen strikken voor een interview.
Hee Selah Sue, alles goed?
Jaja, zeker.
Hoe oud was je toen je met muziek begon?
15 jaar ongeveer? Ik ben begonnen met klassieke gitaar...
Ik heb je EP (en gesigneerd, bedankt daarvoor!). Gaan de songs op je 1e plaat in de zelfde lijn liggen?
Neenee, er gaan eigelijk zelf meer nieuwe songs opstaan dan oude, en de sfeer zal veel meer uitgedacht zijn dan op de EP. Veel meer electronische elementen, diepere en intense sfeer. Voor de EP had ik nog niet echt een bepaalde sound in mijn hoofd. Met deze plaat helemaal wel.
Hoe ver sta je met je debuutplaat? Wanneer is de release?
Ik ben hier nu mijn tweede dag van de tien in Duitsland. Mijn producers Farhot en Patrice wonen hier en hebben hier ook hun studio, vandaar dat de magic hier zal plaatsvinden... De muzikanten zijn van gisteren aangekomen vanuit Amerika en Londen, dus eerst elkaar wat leren kennen, mijn visie duidelijk maken, dan enkele dagen repeteren en dan uiteindelijk de plaat opnemen!
Komt er een tour aan in 2010?
Ik ga vanaf maart heel wat try-outs doen met de band, om snel te groeien, en beter te worden. De echte release datum staat helemaal nog niet vast, en gelukkig maar. Ik wil geen tijdsdruk. Ik wil helemaal kunnen doen wat ik wil en als daar veel tijd voor nodig is, so be it!
Perez Hilton, een van de grootste en tevens de bekendste blogger van Amerika heeft je op zijn blog gezet. Sta je wel eens stil bij de aandacht die je krijgt?
Ja, ik sta daar soms wel eens bij stil. En besef ook wel dat ik veel geluk heb hiermee. Mensen hebben rondom mij die ik helemaal vertrouw en waaraan ik het zakelijke kan overlaten, zodat ik me daarin al geen zorgen hoef te maken en me kan focussen op de muziek. En dan daarin nog eens heel veel kansen krijg om me helemaal te ontplooien en met de beste mogen werken.
Tot nu toe loopt alles gesmeerd. Maar ik ben zéér realistisch en zal nooit naast m'n schoenen lopen. And in the end draait het toch om gelukkig zijn. Een goeie basis hebben thuis, blijft voor mij het belangrijkste, moest dat niet zo zijn zou dit alles voor mij niks betekenen.
Je zong met Moby in Frankrijk 'A walk on the wildside' van Lou Reed. Hoe verliep die samenwerking?
Heel goed. Moby is een toffe kerel. Wat schuchter, maar heel vriendelijk en oprecht. Het was natuurlijk een eer om met hem een lied te mogen zingen. Ik ben opgegroeid met zijn muziek.
In een vorig interview (Humo- hieronder uw citaat) zei je dat je niet zo zelfverzekerd bent maar dat je wel zo overkomt op het podium. Nog altijd last van?
Ik praat zelfs niet zo graag met mijn publiek. Ze denken misschien dat ik alles mooi op een rijtje heb omdat ik over mijn emoties kan zingen en omdat ik op een podium zo zelfverzekerd overkom, maar ik ben lang niet zo strong als ik lijk. Na een optreden ga ik ook het liefst meteen naar huis.
Ja, na een optreden ga ik nog altijd het liefst meteen naar huis :-). Ik wil me altijd terug snel in vertrouwde omgeving bevinden. En ik wil niet het gevoel hebben dat ik hoef te voldoen aan een beeld, dus blijf ik zelden plakken om 'na te praten' met de fans. Daar schuilt misschien nog wel die onzekerheid.
Ik heb ook een vrij grote afkeer van smalltalk, en heb het gevoel dat als ik op het podium sta, ik niets anders doe. Vandaar dus dat ik liever mijn mond hou :-)
Tot slot, wat is je favoriete zaterdagavond plaat?
Pff, zo'n vragen vind ik de moeilijkste. Ik leef ook niet in dagen. In feestmoods is dat een dubstep of dnb plaatje van bijvoorbeeld Caspa. In andere moods zal het eerder Meshell Ndegeocello of Massive Attack zijn. Ik hou van zoveel muziek. Ik kan er onmogelijk een orde op zetten.