Simon Neil over ‘de beste band van nu’: Biffy Clyro
“Je moet als band jezelf de beste vinden”
In Schotland één van de grootste bands, in Nederland timmert het nog hard aan de weg. Biffy Clyro staat na zeventien jaar eindelijk in de schijnwerpers. Op 18 februari staan de Schotten in een volledig uitverkochte Melkweg. Hun zesde plaat ligt nu in de winkel. “Maar we blijven altijd de underdog.”
De trein van Biffy Clyro blijft maar door denderen. Pas na tien jaar hard werken kreeg de band in 2007 de eerste, grote radiohits als Saturday Superhouse en Machines, afkomstig van vierde album Puzzle. Wie nu denkt dat het allemaal maar serieus moet voor Biffy Clyro, dat er geen lolletje getrapt kan worden, heeft het echter mis. Simon Neil en de andere twee bandleden (tevens tweelingbroers) zijn op en top Schots: beleefd, oprecht, levendig, een goed gevoel voor humor, en met een geweldige eetlust. “Dit is Chinees”, krijgt Neil nog net uit zijn mond. “Een beetje valsspelen, we zitten ten slotte in een Amsterdams hotel, haha.”
Underdogs
Praten over eten doen de heren graag, maar hun hart gaat toch het snelst kloppen van dat ene woord: rockmuziek. Begonnen op de middelbare school als een veredeld schoolbandje, groeide uit tot een groep van formaat. “Daarover zijn we nog steeds verrast”, vertelt Neil. “Het begon als een normale hobby. Een hobby die uiteindelijk niet meer is gestopt. Dat we nu zes platen zouden hebben, had niemand vooraf kunnen zeggen.” Hun laatste cd die eind januari uitkwam, Opposites, laat weer een muur aan bombastische over de top rockmuziek horen, inclusief onvervalst Schots accent, soms een gevoelige ballade, maar vooral hints naar legendarische bands als Metallica en Foo Fighters. “Hoeveel succes we ook maken, we blijven onszelf altijd als de underdog zien. Op die manier gaan we harder werken en maken we betere platen. Tegelijkertijd beschouwen we Biffy Clyro als de beste band die er is”, lacht Neil hardop.
Alles kan morgen zomaar over zijn
Afgelopen november liet de rockband in een uitverkocht Paradiso zijn nieuwste materiaal voor het eerst live horen. “Dat voelde raar. Je speelt liedjes die niemand kent. We waren ontzettend nieuwsgierig naar de reacties in de zaal. Maar wat bleek: jullie Nederlanders namen het op alsof we één van onze bekendere nummers speelden”, spreekt Neil enthousiast. “Het spelen in zo’n zaal heeft ook wel wat. Je voelt je meer band, zonder alle poespas en lichteffecten. Dan gaat het puur op je performance”, aldus de frontman, die in zijn thuisland gemakkelijk zalen van een vijf keer zo groot formaat uitverkoopt en bovenaan affiches van Glastonbury, Sonisphere en Reading/Leeds staat.
Gezien de groeiende populariteit van Biffy Clyro, lijkt het een kwestie van tijd voordat de grote zalen zich over de Schotse band willen ontfermen. Bij de optredens van Biffy Clyro valt op dat de bandleden vrijwel altijd in een ontbloot bovenlijf staan te performen. “Daar zit niet al te veel achter”, erkent de frontman met hemelblauwe ogen. “Dat vinden we gewoon cool. We spelen met het gevoel dat alles morgen zomaar over kan zijn.”
Diepgewortelde Schotse roots
Biffy Clyro is een Schotse band in hart en nieren, die niet schroomt om een aantal typische Schotse elementen in hun muziek te stoppen. Op Opposites horen we smallpipes, doedelzakken en folkaccordeons, terwijl die typische, ruige sound van ze bewaard blijft. “Voorheen zong ik Amerikaans, maar ik merkte dat luisteraars Biffy Clyro tof vonden door onder andere mijn Schotse accent. Dit is iets waarmee we onszelf onderscheiden, we zijn trots op ons thuisland. Misschien we dat we over twintig jaar wel alleen doedelzakken gebruiken, haha!”
Niets meer schrappen
Het drietal wil keer op keer vernieuwen en dat blijkt doordat ze met een dubbelalbum op de proppen zijn gekomen. “Het idee dat we twee albums in korte tijd moesten lanceren, vonden we helemaal niets”, erkent Neil. “We hadden zoveel goede liedjes, dat we dachten: waarom niet?” Opposites is in totaal twintig volle nummers rijk, terwijl er tijdens de opnames meer dan veertig werden geschreven. “Die liggen nu inderdaad in de koelkast”, lacht Neil. “We wilden niet meer schrappen. De songs hebben elkaar nodig. Het eerste gedeelte gaat namelijk over belangrijke gebeurtenissen in het leven, die je meer ‘mens’ maken. En het tweede deel juist over wat je wil bereiken en hoe je bepaalde situaties het beste kunt oplossen.”
Het mooiste moet nog komen
De frontman vervolgt: “Terugkijkend op de lyrics, denk ik wel eens: ik was best wel jong toen ik dat schreef. Dat zou ik wel willen veranderen, maar aan de andere kant: dat heeft puur met opgroeien te maken. We zijn zowel als mens als artiest gegroeid. Daarom zie ik Opposites als onze allerbeste plaat. Dat hadden we nooit zien aankomen, want na onze vorige plaat raakten we in een writersblock. We hadden pas drie nummers geschreven na het uitkomen van Only Revolutions. Na twee maanden zwoegen kwam opeens de inspiratie en vlogen de liedjes door de opnamestudio. Dat was een geweldige tijd, maar het mooiste moet nog komen.”
Opposites
Opposites is nu verkrijgbaar op dubbel-album, een single-disk editie met 14 tracks en is daarnaast ook verkrijgbaar op vinyl.