Afgelopen zaterdag was het dan zover, Nederlands grootste outdoor metalfestival FortaRock vond plaats in het Nijmeegse Park Brakkenstein. Het festival is met 7.500 kaarten al een paar weken stijf uitverkocht en heeft werkelijk een uitstekend programma weten samen te stellen. Als eenmaal aangekomen in Park Brakkenstein ook nog eens het weer fantastisch blijkt te zijn, belooft het een geweldige dag te worden.

Benighted

Het Franse Benighted mag vandaag aftrappen. De technische deathmetal van met name het laatste album ‘Asylum Cave’ zorgt ervoor dat de aanwezigen in de tent goed wakker geschud worden. Vooral de blootvoetse zanger maakt indruk met zijn grunts, screams en pig squeels. Mocht de band nog een keer langskomen op FortaRock dan is een plaatsje hoger op de bill zeker gerechtvaardigd.

Sólstafir

Op naar het hoofdpodium dan. Daar speelt het IJslandse Sólstafir. De band is een soort metalversie van Sigur Rós en ziet er uit alsof ze zo van de hoes van Fields of the Nephilim’s ‘Dawnrazor’ zijn weggelopen met hun cowboyhoeden. De band zet een overtuigend optreden neer, dat helaas niet helemaal, getuige de toch wat lauwe reacties, overkomt op het publiek. De IJslanders komen met hun donkere postmetalklanken toch wellicht beter tot hun recht in een tent dan op een zonovergoten hoofdveld.

Asphyx

In de tent kunnen we vervolgens het eerste hoogtepunt van de dag optekenen. Übergrunter Martin van Drunen vraagt of we zin hebben in een portie ouwe school dood metaal. Nou, dat hebben de aanwezigen wel, Asphyx maakt er een heus deathmetalfeestje van met nummers van deathmetalklassiekers ‘The Rack’ en ‘Last One on Earth’, maar ook het recentelijk werk van het uitstekende laatste album ‘Deathhammer’ gaat er in als spreekwoordelijke zoete koek.

The Devin Townsend Project

Op het hoofdpodium is het daarna tijd voor de The Devin Townsend Project. De Canadese band rondom metalprofessor Devin Townsend brengt een goede dwarsdoorsnede van haar oeuvre, al worden er helaas geen nummers gespeeld van ‘Terria’, toch wel het favoriete Townsend album van ondergetekende. Sublieme versies van ‘Planet of the Apes’, ‘By your Command’, ‘Life’ en ‘Juular’ maken veel zo niet alles goed. Zowel in de hardere als zachtere stukken weten Townsend en zijn Project te overtuigen. Devin, die weer als vanouds gekke bekken trekt, is daarnaast uitstekend bij stem en op geen valse noot te betrappen. Het optreden van de Canadezen kan dan ook, ondanks het te zachte geluid waardoor de band voorbij de geluidstoren nog amper te horen is, de boeken in als een van de meest memorabele van de dag.

Nasum

Nasum is dan weer van een hele andere orde. Niks geen hard zacht dynamiek. Nasum kent maar een versnelling en dat is de allerhoogste, af en toe neemt de band wel iets gas terug maar dit alleen om er vervolgens weer in sneltreinvaart vandoor te gaan. De grindcore wordt overtuigend neergezet en de energie spat van het podium af, daar de heren in beste Dillinger Escape Plan-traditie over het podium razen. Het optreden, in de tour opgezet ter nagedachtenis aan de bij de tsunami omgekomen zanger/gitarist Mieszko Talarczyk, is dan ook een meer dan uitstekend eerbetoon.

Trivium

Bij Trivium op het hoofdpodium lijkt het te zachte geluid wat The Devin Townsend Project eerder parten speelde verholpen. De band rond Matt Heafy brengt in het kader van goed, doch weinig opvallend een uitgebalanceerde set met o.a. gedegen uitvoeringen van nummers als ‘Into the Mouth of Hell we March’, ‘Dusk Dismanteled’ en oudje ‘Drowned and Torn Asunder’. De band doet haar stinkende best maar het wordt nergens echt spannend. Wat uiteindelijk nog het meest bijblijft, is het vrijwel accentloze Nederlands in de bedankjes en aankondigingen van Matt Heafy en dat kan uiteraard niet de bedoeling van de band zijn geweest.

Steel Panther

Snel door dan naar de sex, drugs, sex, rock ‘n’ roll en nog eens sex van Steel Panther. De buzz die de band vooruit is gesneld is enorm. De tent is dan ook afgeladen vol als de ‘glamrockers met een knipoog’ het podium betreden. De vooringestudeeerde grappen als: ‘You better be clapping unless you’re the drummer of Def Leppard’ en ‘I would kill my mother for metal, but the guys from Slayer probably already did that’, doen het goed. Het publiek blijkt, ondanks dat dit het eerste Nederlandse optreden van Steel Panther is, goed bekend te zijn met de teksten. Nummers als ‘Community Property’ en ‘Asian Hooker’ worden luidkeels meegezongen. Tevens valt op dat de ‘heren’ stuk voor stuk uitstekende muzikanten zijn. De vraag is echter wel, hoe lang deze gimmick leuk blijft? Desalniettemin geven de heren wel een van de betere optredens van de dag weg.

Anthrax

Anthrax dan, Scott Ian en de zijnen zijn op tour ter promotie van het nieuwe album ‘Worship Music’. Afgezien van ‘Fight ‘em Till You Can’t’ en ‘The Devil You Know’ van voornoemd album, maakt Anthrax er toch vooral een greatest hits show van. Wanneer geopend wordt met thrashanthems ‘Caught in a Mosh’ en ‘Got the Time’, zit de sfeer op het veld er dan ook gelijk goed in. Als vervolgens ook nog nummers als ‘Antisocial’, ‘Indians’, ‘Among the Living’ en tot slot ‘I am the Law’ voorbijkomen is het feestje compleet. Al met al een overtuigend maar doch weinig verrassend optreden.

Meshuggah

De ingenieuze ritmes en tegendraadse songstructuren van Meshuggah zijn in de tent vervolgens een stuk minder makkelijk te verhapstukken. De band geeft een gedreven performance weg en zanger Jens Kidman loopt erbij alsof hij de verkeerde deodorant heeft gebruikt. De band put voor de setlist vooral uit haar laatste album ‘Koloss’. Zo komen ‘Demiurge’, ‘Do not look down’ en ‘The Hurt that finds you first’ snoeihard en retestrak voorbij. Met o.a. ‘Future Breed’ van ‘Destroy, Erase, Improve’ wordt echter ook het oudere werk niet geschuwd. Het blijft een genot om deze mannen live te zien musiceren en het is dan ook niet verwonderlijk dat de organisatie van FortaRock de Zweden voor de tweede maal heeft uitgenodigd.

Machine Head

Machine Head kent daarna op het hoofdpodium een valse start. Gitarist Phil Demmel is vrijwel het hele eerste nummer vanwege technische problemen niet op het podium te vinden en even lijkt het er op dat Machine Head vandaag als trio zal opereren in plaats van als kwartet. Gelukkig zijn de problemen na het eerste nummer verholpen en kunnen de heren alsnog op volle oorlogssterkte verder. Afgezien van het feit dat de zang van Rob Flynn af en toe behoorlijk onzuiver is, speelt Machine Head een puike set. Vooral het aan Dimebag Darell opgedragen ‘Aesthetics of Hate’ en afsluiter ‘Halo’ beiden van ‘The Blackening’ maken indruk. Klein smetje op het optreden is mijn inziens wel dat van het legendarische debuutalbum ‘Burn my Eyes’ geen enkel nummer gespeeld wordt.

Lamb of God

Lamb of God kent vervolgens zijn klassiekers wel. Alle ‘hits’ passeren de revue. ‘Walk with me in Hell’, ‘Ghost Walking’, ‘Now you got Something to die for’ en ‘Redneck’ mogen rekenen op veel bijval. Zanger Randy Blythe is dan ook een volksmenner eerste klas, hij weet het publiek als geen ander op te zwepen en te bespelen. We zien dan ook de nodige circle- en moshpits en ook de refreinen worden luidkeels meegescandeerd. Randy dreigt op het einde nog wel even in de fout te gaan als hij het publiek vraagt ‘Do you like Slayer?’, hiermee refererend aan de hetze die tussen beide bands speelde. Als het publiek vervolgens uitzinnig op de naam Slayer reageert, besluit Randy droogjes met ‘We like Slayer too’, om vervolgens extra stevig van leer te trekken tijdens prijsnummer ‘Redneck’.

Slayer

Slayer, de naam is al een paar keer gevallen in dit verslag, heeft de eer om deze vierde editie van FortaRock af te sluiten. Van Slayer hoeven we geen verassingen meer te verwachten, of het moet al zijn dat we niet de blonde lokken van Jeff Hanneman aan de zijde van Tom Araya ontwaren, maar de donkere manen van Gary Holt van Exodus. Gary vervangt Jeff, die nog steeds kampt met een bacteriële infectie als gevolg van een spinnenbeet, met verve en laat zien dat hij tot een van de beste gitaristen binnen het metalgenre gerekend mag worden. Nadat Slayer heeft geopend met ‘World Painted Blood’ en ‘Psychopathy Red’ van hun meest recente album, komen vervolgens vrijwel alle klassiekers die het oeuvre van Slayer rijk is voorbij.

Wat ook wel weer opvalt bij Slayer is het te zachte geluid op het hoofdveld. Voorbij de geluidstoren lijkt het wel als of Slayer akoestisch en onversterkt staat te spelen. Dit kan de bedoeling niet zijn geweest en dit euvel kan wellicht in de volgende edities van FortaRock verholpen worden door ter hoogte van de geluidstoren extra speakers te plaatsen. Voor het podium maalt daar echter niemand om, aangezien het geluid daar wel goed overkomt en de set verder een feest der herkenning is. Wanneer Slayer afsluit met achtereenvolgens ‘Angel of Death’, ’South of Heaven’ en ‘Raining Blood’ zit ook deze vierde editie van FortaRock er op.

De organisatie van FortaRock mag met recht tevreden terugkijken op deze vierde editie. Het geweldige affiche, het goede weer, de prachtige locatie en natuurlijk de 7.500 enthousiaste metalheads zorgden voor een uiterst geslaagd metalfeestje! Op naar editie vijf!

Hieronder een kleine sfeerimpressie gemaakt door de organisatie zelve: