Het is een hype: in korte tijd zoveel mogelijk materiaal uitbrengen. Green Day komt in nog geen vier maanden met drie platen, Biffy Clyro komt in januari met een dubbelalbum en ook Stone Sour waagt zich aan een dubbel conceptalbum. Met als resultaat: A House of Gold & Bones, waarvan het eerste deel in oktober verscheen, en diens opvolger gepland staat voor een release in april. Het startschot werd door Rockblog-recensent Reno redelijk ontvangen, dankzij een zéér sterke eerste helft, maar een wat zwakkere tweede helft.

- bekijk ook de foto's die Jos Berbee maakte voor Rockblog -

De mannen van Stone Sour hebben klaarblijkelijk geluisterd naar de feedback van het journaille; in de Melkweg brengen ze alleen het eerste helft van het nieuwe album ten gehore. Wanneer de eerste noten van het tweeluik Gone Sovereign/Absolute Zero door de grote zaal galmen, sprint frontman Corey Taylor de bühne op en barst de hel los. Op geen enkele plek – op de balkons na – ben je verzekerd van je veiligheid; Stone Sour verandert het publiek als een roedel wolven die maar één ding wil: beuken.

Gedurende het anderhalf uur blijft dat zich voltrekken. Taylor en zijn mannen hebben een uitstekende setlist samengesteld die nergens voor een inkakmoment zorgt. Meteen na het tweeluik horen we Mission Statement van Audio Secrecy, Hell & Consequences van Come Whatever May en Orchids van het titelloze debuut: Stone Sour gaat zijn hele repertoire af en kiest daarbij de nummers die live het best tot hun recht komen. Vergenoegd kijkt Taylor toe hoe ‘zijn Nederlandse jongens’ anticiperen op het stevige gitaargeweld dat de band vanavond produceert.

Een voorbeeld hiervan is het gloednieuwe RU468, dat met een onheilspellend gesprek met doktoren begint, maar zich vanuit het niets ontpopt tot een Slipknot-waardige knaller waar Taylor zichzelf compleet verliest, net als het publiek. Sowieso verkeert de Amerikaan vanavond in bloedvorm. Hij heeft hij Stone Sour een gulden middenweg gevonden tussen melodieuze zang en technisch ijzersterke screams en bij tijd en wijle een grunt. Zijn vocale kwaliteiten komen echter niet alleen bij de knallers tot uiting; ook bij ballads Say You’ll Haunt Me en Hesitate haalt hij het beste uit zijn kunnen.

Hoogtepunt van de show is wanneer hij het niet droog houdt bij Stone Sours bekendste ballad: Bother. De frontman moest recentelijk afscheid nemen van zijn schoonvader en klaarblijkelijk reflecteerde hij de lyrics op die gebeurtenis. Hij neemt een pauze, om vervolgens verder te gaan en het nummer op zijn manier explosief te eindigen. Through Glass, die ene andere ballad, volgt hierna al snel, zodat de show knallend met Digital en 30/30/150 bëeindigd wordt. Stone Sour mag dan wel geen baanbrekende cd’s maken, live laat het zien één van de beste metalbands van het moment te zijn.

Voordat Stone Sour optrad, had Papa Roach vijftig minuten de tijd om uit zijn rijke repertoire het beste materiaal te laten horen. Dat deed het echter niet. De nieuwe plaat, The Connection, voerde de boventoon en dat deed het optreden teniet. De nadruk lag vooral op het elektronische, minder op het strakke metalgeluid waar de band van Jacoby Shaddix alle harten mee veroverde. Het optreden kakte om die reden regelmatig in, ook door het gegeven dat de frontman vanavond niet in goede doen was. Een teleurstellend optreden, maar gelukkig was er Stone Sour die die zure nasmaakte binnen luttele seconden wegpoetste, zodat het alsnog een memorabele avond werd.