Live Recensies

Distortion #1 @ Klokgebouw Eindhoven 09-12

Toegevoegd op dinsdag 11 december 2012, 14:06
Laatste update dinsdag 11 december 2012, 18:10
Geschreven door Jeroen
Bron: Rockblog

Distortion #1 @ Klokgebouw Eindhoven 09-12

Met een nog enigszins zwaar hoofd, als gevolg van iets te veel bier op Speedfest de dag ervoor, begeef ik me zondagmiddag opnieuw naar het Klokgebouw in Eindhoven. Ditmaal voor de eerste editie van Distortion. Daar waar Speedfest zich meer richt op de rock ‘n’ roll-, punk- en de stonergemeente, is zusterfestival Distortion een echt metalfeest. Wat gelijk opvalt bij binnenkomst is dat het aanzienlijk minder druk is vandaag. Waar Speedfest volgens de officiële cijfers van de organisatie 5.000 bezoekers (en dus uitverkocht was) trok, zijn er vandaag uiteindelijk zo’n 3.000 bezoekers aanwezig. Aan het programma van Distortion ligt dit zeker niet, want de namen op het affiche liegen er niet om.

Wisselende start

Na wat consumptiebonnen en een koffie te hebben gescoord, begeef ik me naar de Hell Stage waar Dystopia haar kunsten mag vertonen. De band speelt een mix van brute death metal, black metal en thrash. Ondanks het vroege tijdstip en de nog maar amper gevulde zaal geven de heren uit Den Helder een mooi visitekaartje af. Zeker het afsluitende ‘Retaliaton’ kan heel goed beklijven en de kater is dan ook gelijk uit mijn lijf gespeeld.

Een maar matig gevulde zaal is ook waar Spoil Engine in het begin mee te kampen heeft. De Vlaamse band met Nederlandse inbreng op zang en drums heeft zeker in het begin moeite om de zaal op te zwepen. Gelukkig loopt de zaal daarna toch nog redelijk vol en slaat de met invloeden van Pantera en Machine Head gelardeerde melodieuze thrashmetal alsnog over op het publiek. Een zeer verdienstelijk optreden van een band waar we in de toekomst hopelijk nog veel meer van gaan horen.

Voor het eerst echt druk is het bij Decapitated. Deze Poolse death metalveteranen zijn de eerste band die direct respons uit de zaal oogsten. Hun technische death metal wordt strak, overtuigend en met veel bravoure gebracht. Zo lekker als de death metal van Decapitated klonk, zo verveeld klinkt Miss May I. Niet dat de band haar best niet doet, maar de Amerikanen maken metalcore volgens het boekje. Alle nummers worden volgens het zelfde stramien gespeeld (screams afgewisseld met cleane zang en een breakdown hier en daar) en de verveling slaat dan ook al snel toe.  

Grindhoven

Dan maar even naar de Dynamo Stage waar onder de noemer Grindhoven drie grindcorebands geprogrammeerd staan. Waar Cliteater, met het aan de drummer opgedragen M.I.L.F.-hunter, en Rompeprop, met bandleden verkleed als skelet en als onder het bloed besmeurde chirurgen, het meer moeten hebben van ongein, daar vertegenwoordigt Leng Tch’e de meer serieuzere kant van het genre. Jammer dat laatstgenoemde band gedurende haar optreden technische problemen krijgt met het drumstel, waardoor het optreden even stilligt. Gelukkig herpakt de band zich daarna voortreffelijk met o.a. een vlammende versie van ‘Totalitarian’.

Waar het tijdens Grindhoven toch lekker gevuld was voor de Dynamo Stage (met hilarische moshpits tot gevolg), daar kregen de daaropvolgende hardcorebands te kampen met een akelig lege zaal. For Today, Hard Resistance en Born From Pain deden hun stinkende best, zoals goede hardcore bands betaamt, maar stonden te spelen voor slechts een handje vol liefhebbers.

Hoogtepunten

Even na half zes is het op de Hell Stage tijd voor de eerste echt grote act van de dag, namelijk The Devin Townsend Project. Het publiek wordt ruim voor het optreden al vermaakt met hilarische filmpjes op een groot scherm. Wat betreft het optreden zelf kunnen we kort zijn; The Devin Townsend Project kwam, zag en overwon. Waar Townsend eerder dit jaar op FortaRock nog te kampen had met een minder geluid, blaast zijn Project vandaag alles en iedereen omver. De setlist is gevuld met een mooie dwarsdoorsnede van zijn oeuvre, o.a. ‘Lucky Animals’ (de nieuwe single), ‘Juular’, ‘Supercrush’ en het machtig mooie ‘Deep Peace’ komen voorbij. Tijdens de rustige opening van laatstgenoemd nummer spoort Townsend de aanwezigen doodleuk aan met de woorden: ‘Go do a circlepit going… or something…’, wat leidt tot grote hilariteit bij het publiek. Het knappe aan Devin Townsend is dat hij alle metalconventies aan zijn laars lapt en gewoon doet waar hij zin in heeft. Dit resulteert vandaag in het met afstand beste optreden van deze eerste editie van Distortion.

Als er een optreden is dat nog enigszins in de buurt komt van het geniale optreden van The Devin Townsend Project dan is het wel het optreden van Meshuggah. De Zweden maken al jaren de perfecte soundtrack voor onder een ingewikkelde wiskundige vergelijking. De band verkeert vanavond in een uitstekende vorm en het geluid staat evenals bij Townsend knetterhard maar doch loepzuiver afgesteld. Nummers als ‘Bleed’, ‘Mind’s Mirrors’ en oudje ‘Future Breed Machine’ worden met mathematische precisie op het publiek afgevuurd en iedereen wordt letterlijk uit zijn schoenen geblazen.

Oude Rotten

Op de Skull Stage staan als laatste twee ‘oudjes’ geprogrammeerd, namelijk Death Angel en Fear Factory. Zeker de old school thrash van Death Angel gaat er in als zoete koek. Thrashklassiekers als ‘Seemingly Endless Time’ en ‘Thrown to the Wolves’ bezorgen menig headbanger een tripje richting eerste hulp met verschijnselen van een beginnende nekhernia. Fear Factory is dan weer andere koek. De machinale ritmes van de immer strakke ritmesectie en de riffs van Dino Cazares staan nog altijd als een huis. Echter de cleane zangstem van Burton C. Bell, die sfeerbepalend is in met name de oudere nummers, is tenenkrommend vals vandaag. Hoe sterk nummers als ‘Demanufacture’, Self Bias Resistor’ en ‘Replica’ ook zijn, vandaag klinken ze dankzij de heer Bell voor geen meter.

Waardige afsluiter

Snel terug naar de Hell Stage dan maar, waar Opeth zijn opwachting maakt als afsluiter van de dag. Wanneer Opeth van start gaat met ‘The Devil’s Orchard’ van haar laatste album ‘Heritage’, kun je al op je klompen aanvoelen dat Mikael Åkerfeldt en de zijnen het voor het publiek niet makkelijk gaan maken vanavond. De band wisselt gedurende de set continu tussen het ‘death metal’ werk van vroeger en het meer rustigere werk van het laatste album ‘Heritage’. Zo wordt het vreemde ‘Häxprocess’ van laatstgenoemd album doodleuk afgewisseld met ‘White Cluster’ van ‘Still Life’ uit 1999. Opeth overtuigt ondanks deze ietwat inconsistente setlist wel degelijk en is daarmee een waardige afsluiter van een geslaagde eerste editie van Distortion. Gelukkig maakte de organisatie dan ook gelijk bekend dat er volgend jaar op 24 november naast Speedfest ook weer een nieuwe editie van Distortion komt.

Gerelateerde muziek

Reacties

Volg Rockblog