Voor het Rockblog Rock im Park-team begint het avontuur al op donderdagavond met een reis van ruim 550 kilometer voor de boeg. De festivalgangers pik je er onderweg zonder al te veel problemen uit. In geheel Duitse stijl mogen wij wel stellen, rijden de auto met bepakte ruiten met de letters RIP richting Nürnberg. De kampeerders kregen vanaf donderdagmorgen 8 uur toegang tot de campings. Bij aankomst op het festivalterrein, wat overigens prima te bereiken was, is het al een drukte van jewelste. Het immense parkeerterrein, gelegen aan de Große-Straße, zag zwart van (illegaal)kampeerders en allerhande middelen van vervoer. Aan gezelligheid, rare tent constructies, kleurrijke figuren en bekijks geen tekort.

- Klik hier (sfeer & publiek) en hier (acts) voor onze fotoreportage van Rock im Park -

Het festivalterrein

Na kennisgemaakt te hebben met het media-team van Rock im Park en onze Media passes in ontvangst te hebben genomen, kon Rockblog een kampeerplek bemachtigen. Dit werd camping CP 5.3 die op een acceptabele 10 minuten wandelen lag van Eingang A. De omgeving en het terrein waar het festival plaatsvindt, maakt meteen al indruk. Rock im Park biedt de bezoeker veel groen, water en restanten uit de jaren '30-'40, zoals het Zeppelinfeld en enorme Colosseum. De drie stages liggen op steenworp afstand van elkaar met het perscentrum als middelpunt.

Een gezellig opgezet "winkelstraatje" en de ruimschoots aanwezige drank- en voedselkraampjes mogen tot slot niet ontbreken. Drank en voedsel betaald men met contanten, wat wij als een prettige bijkomstigheid ervaren (geen overgebleven bonnen/munten bij thuiskomst!). Daarnaast geeft het terrein en het publiek het gevoel van gezelligheid, veiligheid en verbroedering. Drie dagen lang perfect zonnig weer en een aangename temperatuur draagt ook zeker bij aan de feestvreugde.

Vrijdag 7 juni - Rock & Beats

Naast al die gezelligheid en sfeer zou je bijna vergeten dat er ook nog een uitstekende acts op het programma staan, dus snel door naar de muziek. Deze vrijdag begint stevig met de mix van harde metal en spuwende raps van Hacktivist. Dat is nog eens prima wakker worden. Daarna is het Papa Roach wel toevertrouwd om deze sterke start uit te buiten en de boel voor het Center Stage flink op z'n kop te zitten. Als zanger Jacoby Shaddix bij het publiek in de hekken klimt moet hij de nodige crowdsurfers zien te ontwijken.

Stereophonics overlapt met Papa Roach op de vrijdag maar dat was nauwelijks te merken. Een zeer goede opkomst op de Alternastage als resultaat! Terecht in onze ogen, want deze band uit Wales maakt duidelijk waarom zij bij de topacts van Rock im Park horen. Songs als Maybe Tomorrow en afsluiter Dakota worden door het dolenthousiaste publiek luidkeels meegezongen.

Biffy Clyro nam het na een korte pauze op de Alternastage over van Stereophonics en "they took it up a notch". Strak optreden met kwalitatief hoogstaand gitaarwerk van de inmiddels geblondeerde frontman Simon Neil. Nummers als Byblical, Bubbles en Many of Horror knallen over het enthousiaste veld. Het populaire Deense Volbeat maakt het op het Center Stage nog bonter en ziet tot eigen tevredenheid een massaal springende massa voor zich.

Zaterdag 8 juni - Punk O Rama

De zaterdag kenmerkt zich vooral door veel punk op de Center Stage, alwaar de oudjes van Bad Religion het voor elkaar krijgen om de jonkies van Simple Plan van de planken te spelen. En dat is niet eens zozeer een brevet van onvermogen aan het adres van de sympathieke Canadese groep, maar des te meer de verdienste van de ervaren rotten uit Los Angeles. Onder aanvoering van Greg Graffin wordt al vroeg in de set met de klassieker 'We're Only Gonna Die' de toon gezet. Ook Simple Plan krijgt daarna de handen terecht op elkaar voor een energieke en vrolijke set punk.

Na een Duits intermezzo door Kraftklub en Sportfreunde Stiller is het de taak aan Green Day om het grootste podium van Rock im Park op deze mooie zaterdag in stijl af te sluiten. Dit lukt Billie Joe Armstrong en co. maar ten dele. Dat is overigens grotendeels de eigen schuld. Een twee uur durende set van deze Amerikanen is misschien ook teveel van het goede. Als alle hits ook nog eens in het laatste half uur voorbij komen heeft een groot deel van het publiek het dan ook al voor gezien gehouden.

Tussendoor wagen we de korte wandeling naar de Alternastage en pikken we The Wombats en Bastille mee. Beide bands maken nu niet echt een grootse indruk met de indie-rock. Het publiek lijkt dan ook enkel te zijn gekomen voor de paar hitjes die de beide bands inmiddels te pakken hebben, waarbij The Wombats nog de meeste bijval krijgen.

Zondag 9 juni - Heavy shit

Wie voor de echte harde muziek naar het park is gekomen zit op deze zondag gebeiteld bij het Alterna Stage. Het kleurijke Love and Death bijt verdienstelijk de metale spits af, waarna The Ghost Inside een stevige dosis hardcore aan de metal toevoegd. In beide gevallen levert het stevige en prima show op. Asking Alexandria laat echter zien dat het nog beter kan en zorgen voor de eerste echte indrukwekkende performance deze dag. De aankondiging dat een nieuw album aanstaande is, wordt dan ook met luid gejuich begroet.

Hierna doet Bring me the Horizon weliswaar haar stinkende best, maar valt mede door een matig geluid toch door de mand. Geen beste indruk van het emocore combo. Dan doet A Day to Remember het toch een stuk beter en vreemd genoeg is het geluid nu weer ineens prima (overigens valt over het algemeen niets af te dingen aan de geluidsmensen gedurende het hele festival).

Vervolgens hebben de vikingen van Amon Amarth veruit de meest indrukwekkende podiumaankleding van de dag. Het drumstel opgebouwd in een heus vikkingship, een enorme backdrop en vlammenwerpers kunnen echter niet verhullen dat deze pure metal na een paar songs behoorlijk eentonig en voorspelbaar wordt. Dan zijn de mannen en vrouw van Broilers wel even een prettige verademing en verrassing na al dit geweld. Een heerlijke en eerlijke punkrockshow van de betere soort. Zowel publiek als band staan met een brede smile optimaal te genieten. Tussendoor is het ook genieten bij de hiphop van Cro op de mainstage. Wederom een Duitse act die op veel bijval kan rekenen.

Limp Bizkit's in the house y'all! Wes Borland heeft zich weer prachtig uitgedost en zelfs Fred Durst heeft er een stevige baard voor laten staan. De sfeer in het publiek is awesome. Harde pits en een leger aan crowdsurfers (trouwens erg opvallend aanwezig gedurende het gehele festival!) zijn niet te missen. My Generation, Take a Look Around, Nookie en Breakstuff veranderen de Alternastage in een stofnest. De mannen zetten er een absoluut gaaf optreden neer, maar met een klein uur zuivere speeltijd kan dit ons helaas niet helemaal bekoren. Once Limp Bizkit started playing, you don't want them to stop.

De Alternastage is inmiddels volledig afgezet door de hoge toeloop. Het veld staat werkelijk bomvol. Hoogste tijd voor Korn! De act die in onze Rock im Park Top 3 staat en met de The Bloody Beetroots strijdt om de eerste plaats als dé act van Rock im Park 2013. Damn, één woord, topklasse!! WTF, de band trapt af met Blind! Ik hoef de fans vast niet uit te leggen wat dat met je doet. Het veld explodeert! De band is werkelijk in topconditie en het doet goed om leadsinger Jonathan Davis weer in shape te zien. Freak on a Leash, Falling away from me, Coming Undone, Twist, Chi, Got the Life en Here to Stay strelen en terroriseren onze trommelvliezen tegelijk. Gotta love it!

De bezoekers die er maar geen genoeg van krijgen, konden hun laatste beetje energie kwijt tijdens de relaxte beats van Fritz Kalkbrenner. Een onbegrijpelijk keuze om hem op kleine indoor Clubstage te laten draaien. Het gevolg zijn massa's rijen voor de clubstage (en dat met voor het eerst ook geopende tribunevakken) van festivalgangers die helaas vaak tevergeefs wachten om nog een glimp/sounds op te mogen vangen. Volgend jaar lekker af laten sluiten op de Center Stage zodat iedereen gelijk een fantastisch Rock im Park mag afsluiten. Want fantastisch was het!

Reviews: intro, festivalterein, vrijdag en zondag door Guy Thewissen | Zaterdag en de 'harde' metalacts door Reno van der Looij.