Diverse alternatieve muzieksites- en tijdschriften hebben een zwak voor Karma To Burn. In de lijsten “De beste hardrock act ooit” van Kerrang Magazine, “Beste tracks van de 90’s" van VH1 en ook "Beste album van jaar X" van Rockblog neemt het trio uit West Virginia (Verenigde Staten) mooie posities in. Afgaande op die successen zou je denken dat ze een bescheiden popzaal als de W2 in ’s-Hertogenbosch met twee vingers in de neus uitverkocht krijgen. Het tegendeel bleek waar: nog niet eens de helft van de kaartjes ging voor het optreden de deur uit.

Welke oorzaak hieraan ten grondslag ligt, is zo niet te zeggen. Karma to Burn tourt al sinds haar reünie in 2010 regelmatig door ons land. Wie een fanatiek liefhebber van de instrumentale stonersensatie is, kan wel tien keer in één jaar een blik op de band werpen. Misschien dat een ticketprijs van vijftien euro daardoor wat aan de dure kant is. Zeker als je rekening houdt met het feit dat Karma to Burn dit jaar maar met drie nieuwe liedjes kwam op een zelfgetitelde EP, uitgebracht op het Italiaanse label Heavy Psych Sounds.

Erg is dit niet. Met zes studioalbums is Karma to Burn al jaren stevig verankerd in het stonerlandschap. Geïnspireerd door andere genres als desert rock, blues en heavy metal walsen de behaarde Amerikanen iedere set over hun publiek heen, dus ook over de pakweg tweehonderd bezoekers in de W2. Bandleider en leadgitarist William Mecum perst beestachtige en pakkende riffs uit zijn gitaar en zorgt daarmee voor die typerende, zware groove: Karma to Burns handelsmerk. Ook vanavond is het duidelijk: Mecum is de rots in de branding. De man die ervoor zorgt dat de hoofden van iedereen gedurende de hele show op en neer deinzen.

Plaatsvervangend drummer Evan Devine is daar ook debet aan. De muzikant van metalband Ancient Shores tourt nu een jaar met Karma to Burn mee en is gaandeweg uitgegroeid tot een belangrijke factor in de band. Zo speelt hij niet alleen de bekende drumlijnen van Rob Oswald perfect na, ook brengt hij zijn eigen expertise in de muziek, waardoor de drumpartijen veel meer dynamiek en tempo(wisselingen) kennen. Met zijn eigen drumstel – dat kleine onding is kennelijk weggegooid – is er nu veel meer mogelijk dan voorheen. Zo worden bijvoorbeeld de bekkens nu veel meer gebruikt.

Onveranderd zijn in ieder geval de ‘songtitels’, die enkel uit getallen bestaan. Voor zelfs de doorgewinterde fan is het daardoor lastig om de tracks uit elkaar te houden, aangezien je geen enkel houvast hebt tijdens het luisteren. Maar dat is Karma to Burn. Zij zijn er niet op uit om hits te scoren of om herkenbaar te zijn. Ze willen enkel een stevige en vuige rockshow neerzetten zonder al te veel poespas. Af en toe een praatje maken zit er in de W2 nog wel in, maar dat is helaas niet meer dan oeverloos gebrabbel. Enige kanttekening op een verder vlammende set, die met de echte fans op het podium afgesloten wordt.