De zaal-DJ is nog niet weggedraaid of Wende zet het bombastische 'Ask The Tree' in. Heftige lichten verblinden letterlijk het publiek. De song, die sterk leunt op een agressieve noise-pulse, pakt de zaal direct bij de strot. Die spanningsboog weet ze vrij lang vast te houden. Dit komt mede door het interessante spel van de omringende muzikanten. Het basgeluid van Thijs Lodewijks klinkt eerder als overstuurde gitaar en hij neemt vaak de lead-partij voor zijn rekening. Gitarist Maarten van Damme voorziet de nummers van ambient-geluiden door onconventionele manieren om geluid uit zijn gitaar te krijgen en Dave van den Dries is dan weer vindingrijk in zijn drumbeats. Wende zelf toont zich een charismatische frontvrouw met een dijk van een stem.

Deze clubtour staat volledig in het teken het in het voorjaar verschenen 'Last Resistance' waar Wende Snijders nog meer flirt met de electronica dan ze al deed op de voorganger 'No 9'. Van die plaat komt vanavond 'Roses of June' in een alternatieve versie voorbij. Daarnaast wordt de gehele laatste plaat gespeeld. Wie hoopte op een (bescheiden) terugblik naar Wende's verleden (o.a. Franse chansons) komt bedrogen uit. 'Last Resistance' is een donkere, spannende plaat waarbij elektronica de boventoon voert en prachtig aangevuld wordt met klassieke instrumenten. 'Black Feather' is live zelfs nog net wat spannender dan op de plaat.

Wende's meezinger

Af en toe is er ook tijd voor luchtigheid. Het niet uitgebrachte 'Pretty Little Diamonds' is een mooi voorbeeld. "Mensen vragen wel eens of ik geen meezinger kan schrijven." Voorzichtig waagt de zaal zich aan dit opvallend vrolijke liedje over Charles Taylor, een veroordeelde oorlogsmisdadiger. Échte liedjes zijn vanavond sowieso spaarzaam. Veelal wordt het materiaal opgerekt met lange intro's en outro's en klassieke couplet-refreintjes zijn vaak afwezig. Het bezwerende 'Threat of Happiness' wordt bijvoorbeeld voorzien van een uitgebreid intro met een slowdancing Wende. 

Achteloos aan de top

Wende behoort tot de top van Nederlandse zangeressen en brengt haar teksten vol overgave, zingt áltijd loepzuiver en doet dit ook achteloos. Doordat het zo gemakkelijk lijkt te gaan, ga je bijna automatisch op zoek naar oneffendheden. De intro's, zoals bijvoorbeeld bij 'The Garden', worden af en toe wel erg lang opgerekt waardoor de opgebouwde spanning wat wegebt. Het staccato gespeelde Do Berlin met sterk refrein komt dan ook als geroepen. De lichten op het podium zijn ook wat ongelukkig en fel waardoor de zaal vrijwel het hele optreden verlicht blijft. In de toegift laat Wende met 'Goodbye' zien dat ze ook uitstekend solo op piano een zaal kan bespelen. Voor de afwisseling hadden we dat liever nog net wat vaker willen zien.

Het roemt Wende dat ze nooit voor het gemakkelijke pad kiest. Elk album of zélfs elke tour verschillen zodanig van elkaar dat je nooit weet wat je kunt verwachten. Het is ook bijna jammer dat ze huidige clubtour er al weer bijna op zit omdat je continu het gevoel hebt dat het nóg beter kan. Bij Wende is dit echter het verschil tussen een 8 en een 9.

Fotografie: Ben Willemsen