U heeft ze vroeger vast zelf wel eens gemaakt. Flipboekjes. U weet wel, die boekjes waar met de duim doorheen moet worden gebladerd om een soort van tekenfilmeffect op papier te creëren. Hetzelfde effect krijg je, wanneer je The Dillinger Escape Plan op een podium zet in combinatie met een stroboscoop. Men neme bijvoorbeeld Ben Weinman, enig nog origineel overgebleven lid en gitarist extraordinair. Licht – Ben rechts op het podium – Licht – Ben links op het podium – Licht – Ben solliciterend voor Batman op de kop hangend aan het plafond – Licht – Ben doet bokkensprong – Licht - Ben solerend boven op de versterkers – Licht – enz., enz. En niet alleen Ben. Want om het plaatje compleet te maken dien je dit effect met vijf te vermenigvuldigen. Naast Ben doen namelijk ook nog de wijdbeens stampvoetende bassist en oermens Liam Wilson, de gitaarzwiepende James Love, een vervaarlijk strak meppende Billy Rymer en een briesende en tierende Greg Puciato een aardige duit in het zakje podiumpresentatie. Dus om te zeggen dat The Dillinger Escape Plan live een ervaring is, is nogal een understatement.

Ook vanavond in het Doornroosje te Nijmegen laat The Dillinger Escape Plan zich weer van haar beste kant zien. De plaatselijke apenkooivereniging is er niks bij zullen we maar zeggen. Het knappe is dat de heren tijdens al deze acrobatische klauterpraktijken, waar een Epke Zonderland abrupt jaloers van zou worden, gewoon strak door weten te spelen. In die zin knap, daar een nummer van The Dillinger Escape Plan doorgaans meer akkoorden en tempowisselingen bevat dan een Zwitsers uurwerk radertjes heeft. De aanwezigen worden dan ook getrakteerd op met Zwitserse precisie gespeelde uitvoeringen van o.a. 'Milk Lizard', 'Hero of the Soviet Union', het geweldige 'One of Us is the Killer', 'Come to Daddy' (Aphex Twin cover) en publieksfavorieten 'Sunshine the Werewolf' en '43% Burnt'. Jammer is het dan ook om te constateren dat het Doornroosje niet helemaal uitverkocht is vanavond. Een band als The Dillinger Escape Plan verdient gewoon uitverkochte zalen.

Je zou bij zoveel geweld bijna vergeten dat er ook nog twee voorgerechten op het menu stonden vanavond. De avond werd namelijk geopend door Steak Number Eight, een band die eerder dit jaar ook al een zeer goede indruk op Graspop maakte. Ook vanavond zijn de heren weer uitstekend bij de les en leveren ze een puike set vol smerige sludgemetal af. Maybeshewill valt daarna wat tegen. De instrumentale postrock/metal klinkt behoorlijk matjes en wil, ondanks dat de bassist ons middels enkele gecontroleerd 'wilde' bewegingen wel wil doen geloven, maar niet echt ontvlammen.