Live Recensies

Shinedown @ Paradiso (02/06)

Toegevoegd op dinsdag 7 februari 2012, 20:25
Laatste update donderdag 9 februari 2012, 12:40
Geschreven door Sebastiaan
Bron: Rockblog

Shinedown @ Paradiso (02/06)

Het denken in stereotypes is in de muziekscène een beladen onderwerp. Enerzijds geeft het ons een vorm van identificatie en houvast, anderzijds wordt het in hokjesdenken door dit fenomeen juist danig versterkt. Bij een optreden van Shinedown is het haast onmogelijk om op de bezoekers een stempel te drukken. Het oeuvre van dit Amerikaanse metal-viertal is net zo gevarieerd als het volk dat vanavond getuige is van de vijfde show van de Amaryllis Europe Tour.

Met Amaryllis komt Shinedown met zijn vierde studioalbum op de proppen. De plaat, die in maart in de winkelrekken ligt, belooft een harder album dan zijn voorgangers te worden, weet frontman Brent Smith aan een volgestampt Paradiso mee te delen. De mannen in de zaal laten middels banaal gejuich horen dit alles behalve erg te vinden. De vrouwen daarentegen, die overduidelijk hun heil in de rustige Shinedown komen zoeken vanavond, lijken Amaryllis nu al liever kwijt dan rijk te zijn.

Hoe dan ook: het is een formule die Shinedown al jarenlang met succes hanteert. Ze behelzen een repertoire met twee kanten: een metal- en een balladkant. Zo ook vanavond. De show start vrij kerkelijk, waarna het uitbarst met de twee hardste nummers van The Sound of Madness: eerst de titeltrack en vervolgens Devour. Smith en zijn gitaarvrienden springen op de voor hun klaargelegde verhogingen, dat een effect op het publiek heeft. Er wordt veelvuldig gesprongen, er gaan bierdouches rond en er wordt met regelmaat gelachen om de humoristische gelaatsuitdrukkingen van Smith.

In Paradiso is hij de rots in de branding, de steunpilaar van Shinedown. Hij oogt gedurende de anderhalf uur durende show ook vrij sympathiek. Aan knuffels en kusjes aan bandleden geen gebrek en hij schroomt ook niet voor interactie met bezoekers op het Paradisobalkon. Na een indrukwekkend uitgevoerd Save Me trekt hij zelf een verliefd lijkend meisje op de bühne, die hem een opgefrommeld briefje overhandigt. Over de inhoud wilde hij ‘geen mededelingen doen’.

Een vorm van humor die zich in Amsterdam blijft voltrekken. Ergens werd het hier en daar voor een metalband wat zoetsappig (vier ballads op een rij), maar dat compenseerde het harde materiaal van Amaryllis ruimschoots. Met als voorbeeld Bully, een pittige song die door het Euh!-gehalte als een Disturbed-nummer klinkt, maar die door de pneumatische boor van Smith nog wel die typische Shinedown-touch behoudt. Afgesloten wordt er met Fly From The Inside, waarna zowel de mannelijke als de vrouwelijke fanschare de zaal met een glimlach verlaten kan.

Reacties

Volg Rockblog