De heren van Vanderbuyst bereiken in poppodium Doornroosje in Nijmegen een bijzondere mijlpaal. De Nederlandse driemansformatie staat vanavond voor alweer de 25^e keer dit jaar op de bühne. En dat in slechts 68 dagen! Aan motivatie en passie voor de muziek geen gebrek bij de langharige mannen die zweren bij de hardrock van de jaren zeventig. Ze timmeren flink aan de weg, zo blijkt ook aan hun support voor tourende bands als Thin Lizzy en Judas Priest.

Het is niet de eerste keer dat Rockblog een optreden van Vanderbuyst verslaat. Een maand geleden stond de band in het Tilburgse 013 in het voorprogramma van Thin Lizzy. Recensent Dirk Stolk schreef: “Op de sterke riffjes en solo's is muzikaal absoluut niks af te dwingen, terwijl aan de podiumpresentatie nog gewerkt kan worden.” Een quote die ook het beeld van vanavond schetst.

Zanger Jochem Jonkman, gehuld in zwart leren jack en spandex broek, doet denken aan de veel te vroeg overleden Phil Lynott (Thin Lizzy). Zijn stem is echter niet de sterkste schakel van de band. Traditioneel eist gitarist Willem Verbuyst door zijn ontbloot lijf en zijn snoeiharde gitaarriffs en solo’s weer alle aandacht op. Al liggend, springend en kruipend perst hij zonder enige moeite ruige rockritmes uit zijn gitaar. Een podiumpresentatie die in de jaren zeventig gebruikelijk was, maar die je anno 2012 zelden meer ziet. De honderdvijftig aanwezigen smullen.

Tiger is één van de hoogtepunten van de show en bevat naast een sterk refrein ook uitstekend drumwerk van Barry van Esbroek. De drummer  speelt zonder fouten en laat ook live zien een toegevoegde waarde aan het rockfirmament te zijn. Helaas is daar ook alles mee gezegd, want een groot podium wordt hem niet gegund. Een drumsolo of ook maar een bedankje van zijn bandleden had de show positief kunnen beïnvloeden. Maar nee, het dialoog van Jonkman blijft slechts beperkt tot ‘hoi’, ‘tot ziens’ en ‘dit nummer is’. Erg jammer.

Maar ach, de drie werkpaarden dragen zowel letterlijk als figuurlijk een heerlijk oldschool hardrock jasje. De kwaliteit van meezingers als Rock Bottom en Into the Fire is van internationale allure. Ergens is het jammer dat het repertoire van de hardrock band nog ballads mist, maar anderzijds is en blijft Vanderbuyst een powertrio. Eentje waar hardrockend Nederland trots op kan zijn.