Racoon
Van poppy tot intiem. Racoon bewandelt met het vorig jaar verschenen Liverpool Rain een ander pad. Zo blijkt ook vrijdagavond op de Main Stage op Paaspop. De Zeeuwse band begint in een afgeladen volle tent met 2014 en Took A Hit, songs die toch wel van een ander soort kaliber zijn dan de hits Feel Like Flying, Love You More en My Town. Hoewel Racoon die nummers ook weer de revue laat passeren, blinkt de band toch uit in de nieuwe liedjes. Voorman Bart van de Weide – die voor de verandering een hoed draagt – lijkt dan ook veel meer plezier te putten uit het singer-songwriter-achtig repertoire, met een prominente rol voor de akoestische gitaar. Hoogtepunt is het wonderschone Don’t Hold Me Down, waarbij de band voor de climax alles uit de kast trekt. De muziek van Racoon werkt haast louterend. Vooraan dan. Want het repertoire van Liverpool Rain komt soms niet helemaal uit de verf door het luide geroezemoes achterin. Dit lijkt over te slaan naar de bandleden, die na het goede concert in de HMH vorige week wellicht last hebben van ontwenningsverschijnselen. Pas als de band Love You More inzet, schudt het publiek wakker en zingt het luidkeels mee. Wat dat betreft verdient Racoon beter. Overigens, waar waren de driekoppige blazers-en het acht personen groot strijkerensemble?

Cijfer: 7+

Candybar Planet
Bezig met een nieuw album en een uur durende show in de Jack Daniels Stage. De desertrock band Candybar Planet is terug van weggeweest. Na een jarenlange stop is de Eindhovense band klaar om het Schijndelse publiek in te pakken met stijlvolle riffs op een verslavende groove, in de goede traditie van stonerrockbands als Kyuss en Fu Manchu. Het optreden begint op Pink Floyd-achtige wijze met luide synthesizers, maar al snel walsen de op leeftijd rakende Brabanders daar met hard materiaal overheen. Zoals vanouds perst frontman Richard Plukker moeiteloos eindeloze solo’s uit zijn gitaar, al worden die de hele show lang overstemd door het veel te zware basgeluid. Tel daarbij een podiumpresentatie van niets op (leeftijd jongens?) en je krijgt een concert die je alweer vergeten bent als je de zaal uitloopt. Waar zijn die grooves, wapperende haren en strakke broekspijpen? En die cover van Helter Skelter van The Beatles? Al met al een matige terugkeer.

Cijfer: 5

Vanderbuyst
Tja, wat valt er nog over Vanderbuyst te zeggen na het fantastische optreden in het Nijmeegse Doornroosje? Rockblog sprak over een concert met ‘een heerlijk oldschool hardrock jasje’, maar wel van een wat tegenvallende podiumpresentatie en een wat tam publiek. Facetten die in de Jack Daniels Stage zomaar eens tot de verleden tijd kunnen behoren. Voorafgaand de show zit de sfeer er in ieder geval goed in. Vlak voor het begin vraagt ene Ruben onder luid gejuich zijn meisje, die hij ooit op een vorige Paaspop ontmoette, succesvol ten huwelijk. Het gejubel bereikt zijn hoogtepunt als Vanderbuyst de bühne betreedt en album opener Black And Blue inzet. Vanaf dat moment  verandert de zaal een uur lang in een massaal crowdsurfend publiek dat zichzelf verliest in de inventief bedachte riffs en snoeiharde solo’s. En ja, er is weinig afwisseling, er zit een mindere song tussen (Into The Fire) en is er een gemis aan humor. Maar dit maakt de hardrock band ruimschoots goed met geweldige songs van internationale allure en dit keer wél een fantastische podiumpresentatie.

Cijfer: 9-

Kensington:
De Nederlandse variant op Editors. Dat is de strekking van het twintig minuten durende optreden van Kensington in de Jack Daniels Stage. De indierock band uit Utrecht dingt zaterdag mee om de prijs van Serious Talent 2012. Daarvoor moeten de jonge jongens in die paar nummers die ze mogen spelen alles uit de kast halen. Wat de uitkomst ook is: Kensington gaat een prachtig jaar tegemoet. Een tweede plaat op komst, tal van shows in zowel binnen- als buitenland. En nu dus op Paaspop. Verzengende gitaarriffs voeren – net als bij Editors – in de Jack Daniels Stage de boventoon. Met name de single Send Me Away van het aankomende album Vultures kent veel vergelijkenissen met het Britse viertal uit Birmingham. We hadden graag meer gehoord.

Cijfer: 7

Death Before Dishonor:
Een wake-up call, zo omschrijft presentator Dennis Wenning de band Death Before Dishonor. De Amerikaanse hardcore punkband heeft de ondankbare taak om vroeg in de ochtend de katers en de slaapoogjes weg te spoelen. Meestal ben je in de Masters of Rock-tent daarvoor aan het juiste adres. Maar dat geldt niet voor Death Before Dishonor. De vierkoppige band staat er maar statisch bij en dat slaat ook over op het publiek. Op een weinig noemenswaardige mosh-pit na staat menig Paaspop-bezoeker met de handen over elkaar. Zelfs de bekendere songs als Born From Misery, Remember en Our Glory Days komen door gebrek aan passie en een overheersende basgitaar niet goed uit de verf. Als blijkt dat een huppelende en geile konijn op de bühne het publiek pas wakker schudt, wordt het pijnlijk duidelijk dat Death Before Dishonor gewoonweg niet boeiend was.

Cijfer: 4

Dotan
Fanatieke 3FM-luisteraars zullen Dotan wel kennen. De in Jeruzalem geboren singer-songwriter werd door zijn succesvolle single This Town door Giel Beelen verkozen tot Serious Talent. Hieropvolgend trok de Amsterdammer zijn eigen plan en ontwikkelde een herkenbare sound voor zijn debuutalbum. Herkenbaar als in radiovriendelijke popmuziek, het best vergelijkbaar met de songs van The Script. Teleurstellenderwijs is ook Dotan live niet om over naar huis te schrijven. De singer-songwriter begint aardig, maar haalt na verloop te pas en te onpas valse noten uit zijn strot. Voor een artiest in een dergelijk genre is dat natuurlijk funest en dat zorgt uiteindelijk voor een erg matig optreden.

Cijfer: 3

The Sidekicks
Vorig jaar was het Dearworld, nu mocht The Sidekicks met de trofee van Next Best Band aan de haal. Met als prijs een half uur durend optreden in de Resto Lounge. Wederom betreft het een band uit Oss die de allerbeste bleek van de toch behoorlijk omvanrijke competitie. Uit maar liefst driehonderd bands bleek The Sidekicks, die jaren tachtig post punk met sixties bluesrock combineert, de gedoodverfde winnaar te zijn. Ofja, ‘gedoodverfd’. De opkomst in de Resto Lounge valt in tegenstelling tot Dearworld vorig jaar behoorlijk tegen. Dit lijkt effect te hebben bij de Ossenaren. De show straalt geen energie uit, er is weinig interactie en zanger Joost Ariëns overtuigt sporadisch met zijn stemgeluid. Pas bij de versterking van schuiftrompettist Tijmen komt de band beter uit de startblokken en blijken de songs gestructureerder. Te laat, want naarmate het optreden vordert trekken steeds meer mensen naar de Main Stage voor Triggerfinger.

Cijfer: 4

Triggerfinger
Nederland houdt van Triggerfinger. De Vlaamse hardrockmachine weet dat maar al te goed en strijkt nu al drie jaar op rij neer op diverse festivals in ons kikkerlandje. De tournee nadert wel zijn einde, daar de band op Paaspop naar alle waarschijnlijkheid een exclusief optreden in Nederland geeft dit jaar. Vorig jaar stonden Ruben Block en zijn ‘partners-in-crime’ Mario Goossens en Monsieur Paul nog in de Masters of Rock-tent, maar na een verbluffend 2011 hebben ze het terecht tot de Main Stage weten te schoppen. Keerzijde van de medaille is het volgende: worden we onderhand niet moe van Triggerfinger? De Vlamingen spelen op vrijwel dere herberie en zijn daardoor behoorlijk voorspelbaar geworden. De setlist, om maar iets te noemen. Het straalt al jarenlang geen vernieuwing meer uit. Opener I’m Coming For You is gigantisch goed, maar als startschot hebben we dat nummer wel gezien. Enfin, dat is zoeken naar minpunten, want Triggerfinger behoort live nou eenmaal tot de beste band die de Lage Landen rijk is. Gebaseerd op de kleren van de heren zou je het zelfs strakke-pakkenrock kunnen noemen (die schoenen van Block!). Stijlvol en op maat. Zo blijkt ook op de wijze waarop Block met de camera omgaat. Gezien zijn manoeuvres houdt hij van die lens. Hij zoekt iedere hoek op, heeft seks met zijn gitaar en schreeuwt om de menigte op te jutten. Muzikaal brengt de bebaarde frontman het hoogtepunt van de dag wat ons betreft met My Baby’s Got a Gun, een heerlijke lijdensweg die minutenlang duurt. Zo wonderschoon opgebouwd. Kabbelend, totdat het losbart. Briljant uitgevoerd. De voor de tweede maal uitgevoerde cover van I Follow Rivers als toegift is de kers op de slagroomtaart. Triggerfinger bewijst zich in Schijndel eens te meer als hondsdolle podiumbeesten.

Cijfer: 8+

The Kyteman Orchestra
De Main Stage is de grootste bühne van heel Paaspop waar iedere artiest of band de ruimte heeft om er een grote show van te maken. Dit geldt niet voor The Kyteman Orchestra. Een showtje hebben ze absoluut neergezet, maar van enige ruimte was allerminst sprake. Het aantal personen op het podium is hiervoor verantwoordelijk: twee drummers, twee toetsenisten, een blazerssectie en een compleet koor passen nog net op het hoofdpodium. Voor Colin – Kyteman – Benders is Paaspop het tweede optreden van de tournee om de lancering van de cd The Kyteman Orchestra te vieren. Theatraal, bombastisch, ghotisch. Beter kun je de nieuwe plaat van Benders niet omschrijven. Op deze manier wordt de show ook geopend. Niet bepaald festivalmuziek, maar desondanks blijft het publiek gefascineerd luisteren en kijken naar wat Benders met zijn orkestra doet. Als een autistische poppenspeler dirigeert hij (met zijn hand wonderbaarlijk in de broek) als een bezetene. Volgens Kyteman is zijn nieuwe cd minder hip hop-georienteerd, en meer gericht op de live-feel van zijn veelkoppige orkest. Soms komt dit live nog niet helemaal over, omdat de rappers vaak een te groot podium krijgen waardoor het geheel soms wat onnavolgbaar wordt. Bijvoorbeeld in Angry At The World, waarin de vocalen van rappers Blaxtar en Pax weinig matchen met de operazang en koor. Nee, While I Was Away, hoogtepunt van de show, doet het wat dat betreft heel wat beter. De song begint rustig, ingehouden. Maar wordt spannend langzaam opgebouwd die na ruim vier minuten tot uitbarsting komt. Totaal niet des Paaspops, maar overweldigend is het zeker.

Cijfer: 8,5

Golden Earring
Golden Earring komt na zeven jaar weer met een nieuw album en dat betekent natuurlijk een uitgebreide tournee door de Nederlandse velden. Zo ook Paaspop voor de tweede maal op rij. Om niet in herhaling te vallen begint de vijftig jaar oude rockband met Identical, de albumopener van het te verschijnen Tits ’N Ass. Hieropvolgend passeerde weer een nieuw nummer de revue, al kon deze op nog minder respons rekenen dan diens voorganger. Nee, de doorgewinterde liefhebbers en de traditionele Paaspop-bezoeker komen echt voor de hits als Radar Love, When The Lady Smiles, Going To The Run en Twilight Zone, die alle vier achter elkaar indrukwekkend werden uitgevoerd. Echter was het vooral drummer Cesar Zuiderwijk die met de pluimen ging lopen tijdens een drumsolo in de eerstgenoemde song. Al staand slaat hij ritmisch en indrukwekkend op grote ronde troms die achter hem staan. Het publiek smult ervan. Concluderend een goed optreden van Golden Earring, maar niet memorabel.

Cijfer: 7,5  

Karma To Burn
Rockblog heeft Karma To Burn twee keer gezien dit weekend. Op Desertfest in Londen en zaterdagavond in de Jack Daniel Stage op Paaspop. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: in beide shows wist de driekoppige Amerikaanse formatie een erg indrukwekkende prestatie te leveren. Voor een voor de helft gevulde zaal persen de heren moeiteloos steengoede riffs (waarbij pakkende blues en heavy metal voorbijkwamen) uit hun gitaar. Drummer Rob Oswald - met wellicht wel het kleinste drumstel ter wereld - voldoet eveneens aan de verwachtingen met stuwende drumpartijen. Dan betreedt een toeschouwer het podium met een opblaasgitaar in zijn handen. Dat is even leuk, totdat de bassist er genoeg van heeft en hem genadeloos van het podium duwt. Met Karma To Burn valt immers niet te sollen. Zeker niet in deze vorm.

Cijfer: 8,5

Note To Amy
Punkrockmetal. Een genre die Note To Amy op de kaart probeert te zetten. De debuutplaat Midnight Arsons / Morning Ghosts van de Bossche band is er eentje van goede melodieën, scherpe riffs en een logische spanningsopbouw per song. Goede voortekenen voor een mooie live show, zou je denken. Helaas blijkt niets minder waar. Of het nu aan de zéér magere opkomst ligt in de Jack Daniels Stage, overtuigen doen Remco Tun en zijn kornuiten allerminst. Instrumentaal klinkt het nog alleraardigst, maar het is vooral het stemgeluid van de frontman dat afbreuk aan het geheel doet. Zo weigert hij niet alleen zijn timbre ten volle te benutten, ook staat zijn zang in vergelijking met de muziek veel te hard. En waarom in vredesnaam die Bad Religion t-shirts? Je staat verdorie op Paaspop.

Cijfer: 5

Chef’ Special
De huisband van Mathijs van Nieuwkerk’s De Wereld Draait Door. Uitgeroepen tot Serious Talent van 3FM. Funk-rapband Chef'Special uit Haarlem bestaat pas een kleine vier jaar, maar heeft al een indrukwekkende cv opgebouwd. Dat de vijf vrolieke vrienden een plek op de Main Stage hebben verdiend, getuigt van een rooskleurige toekomst voor de band. Afgeladen vol is de hoofdtent niet, maar het is in ieder geval genoeg om een interactie tussen publiek en frontman Joshua Nolet te kweken. Dit probeert de sympathiek overkomende rapper dan ook steeds, vaak tevergeefs. Hoe dan ook: Chef'Special schotelt op Paaspop vunzig goede funk voor, die ze moeiteloos mengen met rap, reggae en rock. Heel af en toe is er een ingetogen moment. Dat mag wat vaker, want dat doet de show ten goede. Al met al brengt Chef'Special een gave funkrapshow, al blijven verrassingen (zoals op Lowlands met danseressen en solo’s) uit.

Cijfer: 7

Rival Sons
Zo retro als de pest. Dat is Rival Sons. De rechttoe rechtaan jaren ’70 hardrock, de jasjes, de sjaaltjes, de bling bling, de moves van frontman Jay Buchanan: het ademt allemaal maar één band uit en dat is Led Zeppelin. Rival Sons lijkt een ode aan de grootste bluesy hardrock van de eeuw, maar in diverse interviews zeggen ze dat ze juist op zichzelf willen staan. Of dat zo is? Muzikaal gezien zeggen we volmondig ‘ja’. Op presentatie niveau hebben de Amerikanen echter nog een hoop te leren. Zo komen de gitaristen voor hardrockers nogal statisch over en is de drummer van het type ‘been there done that’. Derhalve is de sterkste schakel van de band ongetwijfeld Buchanan. Met zijn fenomenale strot en zijn sexy danspasjes (met tamboerijn) weet hij het publiek in de Masters of Rock-tent voor zich te winnen. Een geweldenaar die herinneringen oproept aan (alweer) Robert Plant, waarvoor vaak hard wordt geklapt. Jammer dat de overige bandleden niet op een dergelijk applaus kunnen rekenen.

Cijfer: 7+

Selah Sue

Een jonge en bloedmooie popdiva uit Vlaanderen die weinig introductie behoeft. Na succesvolle optredens op onder meer Pinkpop, Lowlands en op diverse Nederlandse poppodia is Selah Sue een gewild artiest in De Lage Landen, zowel bij het publiek als bij de organisators van festivals. Indrukwekkend voor de pas 22-jarige als Sanne Putseys in Leuven geboren zangeres. Op het moment van schrijven is ze bezig met haar tweede plaat, maar eerst geeft ze nog een optreden op de Schijndelse bühne. Paaspop-gangers rukken massaal uit naar de Main Stage om haar zwarte muziekstijlen als soul, blues, ska, ragga en drum 'n' bass perfect gemixt te zien worden. Want daar is Selah Sue vakkundig in, zo blijkt ook vanavond. Ze begint haar optreden funky begeleid door een betrouwbare band en tot groot enthousiasme van het uitgelaten publiek. Buiten een uitgevallen microfoon is er eigenlijk weinig op het optreden van Selah Sue aan te rekenen. Weliswaar dezelfde show als op menig ander festival, maar het werkt.

Cijfer: 8+

Accept
Toen de lichten doofden en de uur lange show van Accept erop zat, stak er bij veel mensen in de zaal een belangrijke vraag de kop op: waar komen deze steengoede rockers in hemelsnaam vandaan? De Duitse heavy metalband Accept levert misschien wel het beste optreden op Paaspop in jaren af en weet de merchandise binnen no-time uit verkopen. Diverse Schijndelaren in de Masters of Rock-tent zien en horen met ongeloof, open mond en natuurlijk rondvliegende haren het optreden van de vijfkoppige band. Zanger Mark Tornillo, die met zijn karakteristieke stemgeluid voor een groot gedeelte bepalend is voor het concert, is met zijn schuurpapieren strot de ware kracht van de band. Accept slaagt er voortdurend in om voldoende diversiteit aan te brengen om de concertgangers te blijven boeien. Hellfire en Stalingrad, afkomstig van de deze week verschenen nieuwe plaat, blijken perfecte concertopeners. Beukende riffs, toegankelijke en meezingbare (!) songs vormen de basis van het live succes van Accept. Jaren stonden ze onverdienstelijk in de schaduw van grote namen als Anthrax, Slayer, Megadeth en Metallica. De vraag na Paaspop is: waarom?

Cijfer: 9,5

Go Back to the Zoo
Wekenlang speculeerden journalisten en Paaspop-gangers over de Special Guest van de zondagavond. Was het dan toch Volbeat, gezien de knipoog in de omschrijving op de website? Of toch Go Back To The Zoo, gezien de band opdook op een mysterieuze agenda van Universal? Het bleek het laatste te zijn. Zaterdagavond stond de Nederlandse popband nog op Tilburgse bodem in de 013, en een dag later staan ze voor een goedgevulde Main Stage in Schijndel. Shake A Wave, de langverwachte opvolger op Benny Blisto, is uit en die moeten ze natuurlijk ten gehore brengen. Journalisten zijn lovend over de plaat, waarbij vooral What If en Flashlight in positieve zin opvallen. Op Paaspop blijkt dat de vierkoppige band uit Tilburg de nummers nog goed moet leren. Passie en enige ingetogenheid ontbreekt volledig waardoor het publiek al gauw de aandacht verliet. Zanger Cas Hieltjes loopt wat gemakzuchtig, kijkt arrogant en lijkt vanavond weinig zin te hebben. Pas bij het horen van de ‘oude nummers’ zoals Smokin On The Balcony, Hey DJ en Beam Me Up gaat het publiek massaal los. Wat dat betreft zet Go Back To The Zoo een aardig optreden neer, maar ook niet meer dan dat.

Cijfer: 6

School Is Cool
Uniek, humoristisch, adorabel, dapper. Kernwoorden waarmee je de jongens en dame van School is Cool het best kunt omschrijven. De Antwerpse band won in 2010 de Humo's Rock Rally, de Vlaamse equivalent van de Grote Prijs Van Nederland. Sindsdien is de carrière van de baroque-popband in sneltreinvaart gegaan. Met als kers op de slagroomtaart een optreden op Pukkelpop, die op erg positieve recensies kon rekenen. Dat belooft wat voor de Jack Daniels Stage. En voilá, de band weet met een leuke formatie op het podium (drummer links bijvoorbeeld) een ijzersterk optreden neer te zetten.  Naast de sterke openingstrack The World Is Gonna End Tonight kennen vooral de aan Arcade Fire refererende song In Want Of Something en The Road To Rome een sublieme uitvoering. Sommige nummers missen echter structuur, daar ze vaak abrupt en onverwacht eindigen. Maar of het nu de zwaarlijvige percussionist, de charmante violiste of de stoere hempjesdragende drummer is: School is Cool klinkt en presenteert zichzelf als School is Cool en is daarom uniek in zijn soort.

Eindcijfer: 8

Accept: 9,5
Vanderbuyst: 9-
Karma To Burn: 8,5
The Kyteman Orchestra: 8,5
Selah Sue: 8+
Triggerfinger: 8+
School is Cool: 8
Golden Earring: 7,5
Racoon: 7+
Rival Sons: 7+
Kensington: 7
Chef’ Special: 7
Go Back To The Zoo: 6
Candybar Planet: 5
Note To Amy: 5
Death Before Dishonor: 4
The Sidekicks: 4
Dotan: 3