The Shadow Theory is niet echt te typeren als een beginnend progbandje. De band is namelijk opgericht en samengesteld door Devon Graves (aka Buddy Lackey). De man die we kennen achter Psychotic Waltz en Deadsoul Tribe. Eerstgenoemde band staat op het punt om na 15 jaar afwezigheid in 2011 een comeback te maken en de laatstgenoemde band is na zo'n 10 jaar onlangs door Graves opgedoekt. Toch heeft de zanger/gitarist/componist ook nog tijd gezien om een super lineup te formeren voor het nieuwe The Shadow Theory.

Met Kristoffer Gildenlöw (ex-Pain of Salvation, Dial) op bas en Threshold-drummer Johanne James heb je één van de beste ritmesecties uit het proglandschap te pakken. Met Arne Schnupper (gitaar) en een talentvolle griek Demi Scott op keyboard/toetsen hebben we ook nog 2 onbekende in dit gezelschap. Devon Graves op zang, gitaar en dwarsfluit completeert de band.

Muzikaal gezien pakt The Shadow Theory behoorlijk door op het ingeslagen pad van DeadSoul Tribe (met ook dikke verwijzingen naar Psychotic Waltz): Innovatieve en intensieve progmetal. Hier en daar leunt het zelfs tegen het symphonische aan, waarbij zelfs even de gedachte aan Savatage door mijn hoofd speelt. Van de mooi opgebouwde opener 'I closed my Eyes' tot de epische en bombastische afsluiter 'A Symphony of Shadows' blijft de plaat op een ongekend hoog niveau. De composities steken stuk voor stuk inventief in elkaar.

Het rustig openende maar daarna exellererende 'Ghostride' is één van de meest facinerende nummers. Het stevige 'the Black Cradle', waarbij sporadisch maar zeer effectief de klanken van een dwarsfluit worden ingezet, is ronduit geniaal. Het bezwerende en fluisterende 'a Candle in the Gallery' bewijst hoe goed deze band met weinig middelen een dreigende sfeer kan neerzetten. Tekstueel zit het album sterk in elkaar, maar wel met een niet al te vrolijk thema. Graves beschrijft een mindset die fases doorloopt van het bungelen op de rand van bewustwording, slapen en nachtmerries onder invloed van drugs. Deze emoties klinken ook perfect door in de muziek.

Toch een kleine kritische noot wat betreft de productie. Deze is helder en verzorgd, maar zelfs voor een progalbum had het best wat zwaarder en steviger gemogen. Technische krachtpatserij wordt niet geschuwd, waardoor het album wel wat meer luisterbeurten vraagt om het goed te kunnen doorgronden. Maar dat is vaak precies wat goede prog kenmerkt. En goed is het wat op deze plaat terug te vinden is!