Krap twee jaar na het goed ontvangen 'Avoid the Light' komt Long Distance Calling met de opvolger. De instrumentale Duitsers hebben de eigen bandnaam als titel gekozen. 'Long Distance Calling' zou het beste passen bij de gecreëerde sfeer en het gekozen concept (tijd, ruimte en afstand).

De muziek laat zich omschrijven als post-rock danwel prog-rock met een vleugje metal en subtiel toegepaste elektronica en soundscapes. Veel instrumentale bands willen nog wel eens saai worden door het ontbreken van zang, maar bij LDC is daar nauwelijks sprake van. Het inventieve en bij vlagen werkelijk magistrale gitaarwerk in combinatie met de hypnotiserende bass, elektronica en drums lijkt een verhaal op zich te vertellen.

Het album kent een mooi open geluid, waarbij de band ook erg goed varieert tussen ingetogen passages en hardere en soms zelfs smerige riffs. In het stevige maar geniale 'Arecibo' laten de muzikanten stuk voor stuk horen dat het met de virtuositeit van de bandleden wel goed zit. Verwacht echter geen eindeloos gepriegel, want ondanks dat het instrumentale rock betreft is het gewoon een goed geschreven song met kop en staart.

Amored Saint (en ex-Anthrax) zanger John Bush is een verrassende gast op het enige nummer met zang. Hierdoor wordt 'Middleville' ook meteen een enigszins gewone rocksong met een opbouw welke redelijk standaard is. Het staat in ieder geval in groot contrast met de bijna 12 minuten durende afsluiter 'Beyond the Void'. De licht psychedelische song is (samen met de opener 'Into the Black Wide Open') met recht een van de hoogtepunten van het album.

Het is lastig om LDC in een hokje te stoppen, maar hoe langer je naar dit album luistert, des te meer invloeden er door je hoofd zullen schieten. Van Pink Floyd, Led Zeppelin tot Opeth, Porcupine Tree en Riverside. Ook de liefhebbers van bijvoorbeeld Explosions in the Sky en Red Sparrows zullen zeker iets kunnen met dit erg fijne werkstuk!