Traditiegetrouw sluiten we op Rockblog het jaar af met een overzicht van de muziek die ons dit jaar is opgevallen en bijgebleven. Omdat onze redacteuren, recensenten, reporters en fotografen een zeer uiteenlopende muzieksmaak hebben, verdelen we de lijstjes over zeven dagen. Zo geven we in deze laatste decemberweek ieder lijstje de aandacht die het verdient.
- check hier alle gepubliceerde Rockblog jaarlijsten van dit jaar en hier de lijstjes van 2011. -
Haiko
De jaarlijst is voor mij een lijst met twee gezichten. Aan de ene kant krijgen mijn tien favoriete albums van het jaar de extra aandacht die ze verdienen, aan de andere kant valt er een flink aantal fantastische albums net buiten de boot. Net als vorige jaren (2010, 2011), zijn het dit jaar grotendeels weer de nieuwkomers en kleinere bands die hoge noteringen scoren.
Hieronder vind je mijn topdrie gevolgd door de complete jaarlijst met (indien beschikbaar) luisterlinks voor spotify (groene bolletje) en winkelwagen-links voor fysieke exemplaren (blauwe bolletje).
Wo Fat - The Black Code
Wie als liefhebber van fuzzy gitaarriffs nog niets van Wo Fat heeft gehoord, staat nog een mooie verrassing te wachten. In de afgelopen vierentwintig maanden lanceerde dit stonertrio uit Texas twee albums, waarvan de eerste vorig jaar op plaats vijf in mijn jaarlijst belandde.
Ook met The Black Code levert Wo Fat weer een hoogstaand en rauw album af, waarop het tempo vaak net iets hoger ligt dan op de gemiddelde stonerrockplaat. Door de magistrale tempowisselingen, groovy gitaarsolo's en donkergrijze vocalen is The Black Code het vierde album van Wo Fat geworden dat je drie kwartier lang meeneemt op een grote reis naar alle uithoeken van de stonerrock.
Katatonia - Dead End Kings
Laten we even een momentje nemen om stil te staan bij de ongelooflijke hoeveelheid progressieve genialiteit die er ieder jaar uit Zweden komt. Opeth mag dan een jaartje overslaan, het offensief gaat dit jaar onverminderd hard door met nieuw materiaal van onder meer Spawn Of Posession en Meshuggah.
Het allerbeste progressieve werk komt echter wat mij betreft uit handen van Katatonia. Dead End Kings is een duister maar dynamisch meesterwerk geworden waarbij de kalmerende toon van Jonas Renske je telkens bovenop de muziek tilt.
Deftones - Koi No Yokan
Deftones maait je tijdens de openingsklanken van Swerve City genadeloos hard onderuit. Zodra je de kracht gevonden hebt om weer op te staan, zal Leathers je de tweede dreun laten incasseren.
Terugvechten is tevergeefs, Koi No Yokan zal altijd overwinnen. Natuurlijk laat Deftones je wel even op adem komen, om je later door Rosemary met de grond gelijk te laten maken. Afgemat en overmeesterd, klop je op de mat af terwijl er aan je gevraagd wordt: ‘What happened to you?’
De jaarlijst van Haiko
- Deftones - Koi No Yokan
- Katatonia - Dead End Kings
- Wo Fat - The Black Code
- Torche - Harmonicraft
- Baroness - Yellow & Green
- Greenleaf - Nest Of Vipers
- Lamb Of God - Resolution
- The Admiral Sir Cloudesley Shovell - Don't Hear It ... Fear It!
- Mark Lanegan Band - Blues Funeral
- Lord Fowl - Moon Queen
