De afgelopen week hebben we bij Rockblog aandacht geschonken aan de persoonlijke jaarlijstjes van onze teamleden. De Rockbloggers zonden veertien jaarlijsten in, waarvan je het overzicht hier kunt checken.
- check ook de nummers 20 t/m 11 uit onze Eindlijst -
De Eindlijst: Top Tien
In totaal haalden 91 verschillende albums de jaarlijst van één of meerdere medewerkers van Rockblog. In onderstaande lijst vind je de tien beste albums van 2012 volgens het Rockblog team.
Door op de groene spotify-bolletjes te klikken, kun je de albums direct beluisteren. Met de blauwe bolletjes kun je een fysiek exemplaar van het betreffende albums bestellen op cd of vinyl.
10. The Maccabees - Given To The Wild 
Given To The Wild start erg ingetogen en intiem, maar verderop in het album volgt er een injectie van snelheid waardoor de nummers als Child, Pelican en Feel To Follow lang nagalmen in je hoofd.
The Maccabees begint in januari met de opname van hun vierde studioalbum. –
Tom
9. The Gaslight Anthem - Handwritten
Handwritten is een pareltje in het oeuvre van
The Gaslight Anthem. Je krijgt wat je van ze gewend bent, maar dan net weer een stapje verder ontwikkeld; uptempo gitaargeweld afgewisseld met punkballads. Ook het uit volle borst meeblèren op de zang van Brian Falllon is weer gegarandeerd. –
Alex
8. Swans - The Seer
Dit maar liefst twee uur durend magnum opus van Swans is wellicht het best te beschrijven als de soundtrack voor Dante’s Inferno. Vanaf opener ‘Lunacy’ word je meegesleurd naar de diepste krochten van de hel. Ontsnappen is niet mogelijk, dit album houd je twee uur aan de boxen gekluisterd. Superlatieven schieten te kort voor dit album, ‘The Seer’ is onontkoombaar in al zijn compromisloosheid. - Jeroen
7. Stone Sour - House Of Gold And Bones (Part One)
House Of Gold And Bones (Part One) is een album waarvan de tracks stuk voor stuk heerlijk blijven hangen. Ondanks dat het geen tweede Come What(ever) May is, verveelt dit eerste deel van het tweeluik door Stone Sour geen moment. - Jos
6. Baroness - Yellow & Green
Baroness lijkt op Yellow & Green een ware metamorfose te zijn ondergaan. De band creëert een bijna caleidoscopisch klinkend geheel door veel te experimenteren met nieuwe stijlen en productietechnieken. Hoewel als geheel stukken toegankelijker zijn dan voorheen, zijn de scherpe randjes er gelukkig echt nog niet vanaf. De band heeft met dit album op een zeer natuurlijke manier zijn muzikale horizon een enorm stuk opgerekt en lijkt nog lang niet te zijn uitgegroeid. - Wouter
5. Jake Bugg - Jake Bugg
Het is alsof een oude ziel is opgestaan uit de dood en in de stembanden van Jake Bugg is gaan zitten. Door zijn aderen stroomt een beetje sixties-, een beetje seventies- en een beetje vers bloed. Je debuutalbum je eigen naam meegeven, is in dit geval zeer gepast. Deze debuutplaat is nu al een klassier en Jake Bugg een levende legende. - Kelly
4. Torche - Harmonicraft
Het einde van Floor betekende de start van
Torche. Na het uitbrengen van Meanderthal werd het kwartet uit Florida gedoopt tot uitvinder van de
doom pop. Wie Meanderthal kent, hoort op Harmonicraft een completere Torche.
Harmonicraft is precies wat de titel zegt: een harmonisch en ambachtelijk gemaakt
kunstwerkje. -
Haiko
3. Mark Lanegan Band - Blues Funeral
De gruizige, doorrookte stem van Mark Lanegan is bijna een uur lang in perfecte symbiose met de veelal muzikaal somber ingekleurde tracks. De pijnlijke en vaak diep persoonlijke teksten op deze plaat (“If Tears Were Liquor, I’d Drunk Myself Sick”) lijken bij iedere draaibeurt harder binnen te komen. Blues Funeral is een typische nachtplaat die je huiskamer telkens weer opnieuw lijkt te vullen met de geur van whisky en sigaretten. - Wouter
2. Alt-J - An Awesome Wave
De variatie in de nummers als Matilda en Fitzpleasure leiden je van electronica tot folk, stijlen die normaal mijlenver uit elkaar staan. Alt-J weet ze op An Awesome Wave prachtig samen te smelten tot een van de sterkste debuut-albums ooit gemaakt. - Tom
1. Deftones - Koi No Yokan
Deftones maait je wederom genadeloos hard onderuit. Terugvechten is tevergeefs, Koi No Yokan zal altijd overwinnen. Natuurlijk laat Deftones je wel even op adem komen, om je later door Rosemary met de grond gelijk te laten maken. Afgemat en overmeesterd, klop je af op de mat af terwijl er aan je gevraagd wordt: ‘What happened to you?’ - Haiko
