Hoe maak je in hemelsnaam een opvolger voor een Grammy-winnend album dat als soundtrack voor een hele generatie jongeren kan worden beschouwd? Die vraag moet Win Butler zich meermaals gesteld hebben toen hij in Montréal zat te piekeren over hoe het toepasselijk getitelde 'Reflektor' moest klinken. Een reis naar Jamaica en James Murphy (LSD Soundsystem) brachten soelaas. Reflektor balanceert op het slappe koord tussen genialiteit en megalomanie, grijpt je bij je nekvel om je dan weer te laten wegdromen. Een groots album dat zich probeert te meten met iconen uit de popmuziek en daar vaak wonderwel in slaagt.

Het leest als een Griekse tragedie: kleine indieband maakt enkele sterke platen, krijgt erkenning in de vorm van publieksaandacht (lees: je single word stukgedraaid op de nationale radio) en besluit om zijn ziel te verkopen voor stadionanthems. Alle lof voor The National om dat tot in den treure herhaalde verhaaltje niet te volgen en alles waar ze sinds hun doorbraak 'Boxer' voor staan te bundelen in een warme, toegankelijke en herkenbare The National plaat die fans enkele van de sterkste nummers van de groep schenkt en de rest van de wereld ook zal bekeren. Is het morgen niet dan zeker binnen tien jaar, wanneer 'Sea Of Love', 'This Is The Last Time' en 'Pink Rabbits' tot het culturele erfgoed zullen behoren. Waar ze thuishoren.

Je moet het maar doen: halverwege van de nillies als uithangbord van de postpunk-revival bestempeld worden, het snelst verkopende Britse debuutalbum ooit afleveren, de hype overleven en met behulp van Josh Homme langzaamaan volwassen worden. Alex Turner en de zijnen doen het met verve en leveren een meesterwerk af. AM bewijst dat rock nog lang niet afgeschreven is, dat de fusie tussen verleden (70's classic rock) en heden (de hip-hop beats van drummer Matt Helders) pure seks uitademt en dat vetkuiven en leren vestjes nooit afgeschreven zullen raken.