Begin en midden jaren ’90 was daar de opkomst van Channel Zero. Met de albums Unsafe (’94) en Black Fuel (’96) ontsteeg de band met gemak de grauwe middelmaat en deed live dat nog eens minstens zo goed. Het plotselinge einde in 1997 kwam dan voor vele als een verrassing en vooral een grote teleurstelling.

We maken een sprongetje naar het jaar 2010 waar Channel Zero uit het niets een eenmalige show aankondigt in de AB te Brussel. De fans zijn de Belgen duidelijk niet vergeten, want dit resulteert uiteindelijk in 6 stijf uitverkochte optredens voor totaal 12.000 toeschouwers. Het kon natuurlijk niet uitblijven dat dit succes een vervolg zou krijgen. In eerste instantie met wat festivalshows, maar nu dus ook met een nieuw album.

Dat Channel Zero live het kunstje nog beheerste werd snel duidelijk. Maar of de band ook in staat zou zijn om anno 2011 een relevant album neer te pennen is een vraag die nog beantwoord diende te worden. Er zijn echter slechts een paar songs voor nodig om die vraag  positief te beantwoorden. Sterker nog; met Feed ‘m with a Brick heeft Channel Zero zichzelf ruimschoots overtroffen.

De opener 'Hot Summer' is meteen raak. Venijnige riffs, een uptempo groove en een hele boze Franky de Smet van Damme die al zijn frustratie eruit schreeuwt. Het midtempo 'Guns of Navarone' dendert voort, waarbij het onmogelijk is om je nekwervels stil te houden. De rollende drums, dikke baspartijen, felle riffs, gecombineerde met een lekkere moderne, eerlijke en directe productie maken dat het album vanaf de eerste luisterbeurt indruk maakt.

Franky DSVD schreeuwt en zingt beter dan hij ooit heeft gedaan, de songs zijn pakkend en zitten erg doeltreffend in elkaar. Dit maakt de (thrash) metal agressief, maar tegenlijk ook erg toegankelijk. Met het fraaie 'Side Lines' wordt even wat gas terug genomen en hebben we een relatief rustpuntje in het midden van het album. 'Hammerhead', 'Capitol Pigs' en 'Ammunition' rammen vervolgens weer meedogenloos door.

Heel het album haalt voor thrashmetal begrippen een ongekend hoog niveau. Als je dan ook nog eens de pareltjes in de laatste twee nummers verstopt met het continue dreigende en aanzwellende 'War is Hell' en het subtiele en inventieve 'Ocean' dan heb je een dijk van een album neergezet. Het moet vreemd lopen wil dit album niet bovenin in de diverse jaarlijstjes terecht gaat komen.

9/10