In 2010 verscheen 'Road Salt One', niet gek dat Pain of Salvation ditmaal met het vervolg op de proppen komt wat 'Road Salt Two' heet. De Zweedse progressievelingen noteren met dit dubbelalbum alweer de 8e studioplaat...

In 2010 verscheen 'Road Salt One', niet gek dat Pain of Salvation ditmaal met het vervolg op de proppen komt wat 'Road Salt Two' heet. De Zweedse progressievelingen noteren met dit dubbelalbum alweer de 8e studioplaat.

Hoe cliché het ook mag klinken, 'Road Salt Two' neemt je al luisterend mee op een muzikale wereldreis. Na een dromerig intro - wat zo als soundtrack van een film zou kunnen gelden - vliegen de diverse invloeden je al snel om de oren. Van een vleugje country tot een bescheiden Keltisch tintje, Pain of Salvation is absoluut niet bang om de muzikale grenzen op te zoeken.

Zanger Gildenlöw laat zijn verschillende kanten horen. Zacht en subtiel wisselt zich prettig af met een weinig voorkomende, diepe grom. Waarop vervolgens weer een gevaarlijk hoge noot wordt ingezet. Ook het inzetten van 'extra' instrumenten als een viool of een klein stukje piano toont het lef van deze band. Tussendoor zou je bijna nog vergeten de retestrakke en vieze gitaarpartijen te vermelden.

Het meeslepende 'To The Shoreline' is direct na een eerste luisterbeurt als een onbetwist hoogtepunt te bestempelen. Hierna volgt het nummer 'Eleven' welke een hoog gehalte funk met zich meedraagt. inclusief groovy baslijn, gepiel op de gitaar en cowbell bevattende drums. De 12e - en tevens laatste - track sluit het album af in de stijl van het intro, het origineel getitelde nummer 'End Credits'.

Het label progressief klinkt enigszins wat zwaar, 'Road Salt Two' is alles behalve. Het luistert makkelijk weg en kent nergens écht moeilijke passages. Of de plaat nou uit de 80's, 90's of 00's zou komen deert niets, het zijn stuk voor stuk tijdloze tracks die menig generaties zullen boeien.