Iedere week licht een teamlid van Rockblog één van zijn albumklassiekers toe. In deze serie komen de albums aan bod die voor de teamleden persoonlijk veel betekend hebben. In deel drie vertelt Wouter over zijn albumklassieker.

Mijn liefde voor muziek vindt, net als voor veel jongeren van mijn generatie, zijn oorsprong in de platenkast van mijn ouders. Het is altijd een favoriet gespreksonderwerp en gedeelde passie geweest. Ongeveer een maand geleden kreeg ik een oude foto van mijn vader, waar ik op sta als klein jongetje aan tafel in ons oude huis in Utrecht. Op de achterzijde stond geschreven: “vanaf heden is de platencollectie van Cor en Maja overgegaan in de handen van Wouter Levering”.

Een veel mooier cadeau hadden mijn ouders mij niet kunnen geven. Vooral de platen van mijn vaders muzikale held Neil Young worden momenteel bijna dagelijks intensief gedraaid. Het kan haast geen toeval zijn dat Thom Yorke, frontman en het muzikale geweten van Radiohead, hem ook vaak als grote invloed en inspiratiebron noemt. Radiohead nam de titelsong van Young’s “After the Gold Rush” al diverse malen op in de setlist. In 1970 zong mijn vader met zijn broer verschillende nummers van die plaat op een feestje van goede vriend. Op dat feestje ontmoette hij voor het eerst mijn moeder en the rest is (family)history.

Kippenvel

Van deze connectie tussen mijn favoriete band en mijn vaders muzikale held had ik nog totaal geen weet toen ik in 1998 mijn vaste platenzaak in Utrecht binnenliep. Tot dat moment was Radiohead voor mij de band van “Creep” en “Street Spirit”. In die tijd was mijn muzieksmaak meer georiënteerd op rockbands als Queen, Smashing Pumpkins, Bush en K’s Choice. Geheel bij toeval zag ik een tweedehands OK Computer liggen en besloot deze in de winkel aan de Oudegracht eens te gaan beluisteren. Een prachtige zomerdag, kwaliteitskoptelefoon op en vanaf de eerste tonen van “Airbag” kippenvel tot in mijn tenen.

Dat gevoel groeide nog verder met songs als “Paranoid Android”, later ook wel het “Bohemian Rhapsody” van de jaren 90 genoemd. Vooral de twee totaal ontspoorde gitaarsolo’s van Jonny Greenwood in het laatste deel van deze song maakten enorme indruk. Toen ik eenmaal was thuisgekomen en aan een eerste volledige luisterbeurt thuis begon, pakte de rest van de songs mij nog niet direct. Het is ook geen luchtige, gemakkelijke plaat om zo even op de achtergrond op te zetten. Een song als “Climbing Up The Walls” heeft bijvoorbeeld heel wat draaibeurten nodig om volledig te doorgronden. Maar toen alle kwartjes gevallen waren, ging bijna elke song door merg en been.

Complex geheel

De vaak ongrijpbare teksten van Thom Yorke over vervreemding van de maatschappij en het snelle zakenleven in het bijzonder, maken het in combinatie met het bijzondere artwork bijna een conceptalbum. De plaat verschilt wezenlijk in opzet en toon van voorganger en doorbraak “The Bends”. Dat album bevat voornamelijk conventionele rocksongs, terwijl zijn opvolger veel complexer in elkaar steekt.

Toen OK Computer afgerond was, halverwege 1997, wisten de bandleden ook niet welke reactie het bij pers en publiek zou veroorzaken. De eerste belangrijke recensie van Q-magazine gaf het album 5 sterren en noemde het album “an emotionally draining, epic experience”. Een fantastische omschrijving voor een album dat mij in al die jaren nooit meer heeft losgelaten en me telkens weer meeneemt naar die platenzaak op de Oudegracht. Radiohead heeft zich sindsdien op elke plaat opnieuw proberen uit te vinden, met wisselend resultaat. Hoewel veel fans bij het meer elektronische Kid A afhaakten, ben ik de band altijd blijven volgen. Er is sindsdien echter geen enkele album geweest die zoveel indruk heeft gemaakt en daarom is OK Computer met recht mijn eerste echte albumklassieker.

Luister OK Computer in zijn geheel op Spotify.

Radiohead - Paranoid Android

Radiohead - After the Gold Rush (Neil Young cover)