Donderdag sloot het Gentse Balthazar haar minitourneetje door Europa, met onder andere shows in Londen en Münster, af in het Nijmeegse Doornroosje. Balthazar’s ijzersterke debuutplaat, Applause, werd door de pers goed ontvangen. Terecht, want de Vlaamse broertjes van de Arctic Monkeys hebben een symfonisch juweeltje gesmeed. Of dit veelzijdige album ook live zo goed zou uitpakken, was de vraag waar een goedgevuld Doornroosje repliek op hoopte te krijgen.

Het antwoord liet zich echter op zich wachten, aangezien het voorprogramma, het Brusselse Tommigun, eerst haar kunsten mocht vertonen. De afgevaardigden van ‘Europa’s hoofdstad’ brachten een veelzijdig repertoire ten gehore op de Nijmeegse bühne. Bombast en intimiteit gingen met elkaar de dans aan op de tonen van Tommigun. Lof was er voor zangeres Kaat Arnaert, haar rauwe stem betoverde het publiek in Doornroosje als in een echt sprookje. Met het contract bij Excelsior Recordings en muzikaal talent dat bij nummers als Cage Aux Ours en Spotlight volledig tot uiting komt, heeft de band potentie op alle fronten.

Na de korte pauze doorgebracht te hebben, cirkelde het licht en geluid de podiumzaal uit en mocht Balthazar ruim een uur het heft in eigen hand nemen. Met de zwoele baslijn van het openingsnummer The Boatman pakte Balthazar de zaal de eerste drie seconden direct in. Met de gecompliceerde eenvoud van de pakkende nummers die live eenvoudig werd uitgedragen, bewees Balthazar waarom ze in Doornroosje verdiende te staan. Met het pakkende Wire en More Ways beloofde de avond veel te kort te worden.

De eerste drie nummers was de band sterk, maar bij Fifteen Floors bloeide de Balthazar-bloem eindelijk in zijn volle wasdom. De muziek had het publiek te pakken, en omgekeerd. De twintigers en dertigers in de zaal lieten hun lichamen zweven op de zwoele muziek en genoten. Maar niet alleen de sterke debuutliederen werden het publiek gegund, ook nieuw materiaal passeerde de revue. De nieuwbakken nummers klonken talentvol en ijzersterk, zoals het oude werk dat ook deed.

Na het tiende nummer, Hunger At The Door, besloot de band even van het podium te verdwijnen, waarna er onder luid publieksgegil extra trommels werden neergezet: kersverse ingrediënten om het nummer Any Suggestion te bereiden. In de toegift speelde de groep onveranderd sterk: het vijftal als band stond er nog steeds als band. De ego’s gingen op in het muzikale collectief dat Balthazar live zo sterk maakt. Helaas moest de band na twee andere nummers en een klein “dankjewel” het podium alweer verlaten. Het publiek had meer gewild, dat was duidelijk op te maken aan de smachtende stemmen die door de zaal gingen.

Bij Balthazar is het vertederend om te zien hoe de band de nummers uitdraagt als een geheel: elk bandlid zingt, met uitzondering van de drummaestro. Muzikaal komt dit de groep ook ten goede; het klinkt zeer zuiver en sterk. Daarnaast werd het kwaliteitsverschil tussen de bands gedurende de avond ook duidelijk. Balthazar wordt gekenmerkt door een voller, veelzijdiger geluid dan Tommigun. De zaal wist dit te appreciëren; bij Balthazar ging het publiek dat bij Tommigun verzadigd had staan kijken, namelijk ook echt los.

Al met al werd Nijmegen getrakteerd op een tweetal prachtige optredens. We zien het Nederlandse bands niet snel nadoen. Als we de Nederlandse muziekscene vergelijken met die van haar zuiderburen; dan kan de gapende kwaliteitskloof wellicht verklaard worden. Nederlandse artiesten en bands koesteren de vurige wens om de grootste band in de wereld worden. Bij Belgische artiesten zit dat anders, graag willen zij de beste band in de wereld te worden. En dat waren Balthazar en Tommigun drie uur lang! De Belgen zorgden voor een fantastische avond in Nijmegen; moge de rest van Nederland in de nabije toekomst meegenieten.

Door: Max Tollenaar