Wat krijg je als je Nine Inch Nails, The Dillinger Escape Plan en John Zorn samen in een blender gooit? Multi-instrumentalist Jørgen Munkeby geeft met zijn band Shining het passende antwoord. De Noorse band vermengt de industriële noise van Nine Inch Nails met de agressieve math metal strapatsen van The Dillinger Escape Plan en de avant-garde saxofoonsolo's van John Zorn. Deze formule leverde drie jaar geleden met 'Blackjazz' een dijk van een plaat op. En passant definieerde de band een geheel nieuw genre, dat gemakshalve door de media dan ook maar direct blackjazz gedoopt werd.

Op de begin juni te verschijnen opvolger 'One One One' doen Munkeby en de zijnen het kunstje wat ze op ‘Blackjazz’ flikten doodleuk nog eens dunnetjes over. Shining gaat op 'One One One' stoïcijns door op de ingeslagen weg, al kiezen de heren hier wel voor een meer songgerichte aanpak. De maniakale schreeuwzang en scheurende saxofoonsolo's van Munkeby en de complexe drumritmes zijn nog immer aanwezig, maar meer dan op voorganger 'Blackjazz' staat dit album vol met catchy hooks en heerlijk mee te scanderen refreinen.

Met 35 minuten is het album wel wat aan de korte kant. Maar in het geval van Shining is dat helemaal niet erg. Er is duidelijk gekozen voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Vanaf de eerste tonen van 'I won't forget' tot en met afsluiter 'Paint the Sky Black' vervelen Munkeby en de zijnen geen moment. ‘One One One’ is 35 minuten geniale gekte die zich het liefst laat consumeren met de volumeknop helemaal opengedraaid. Tip: zet vooraf wel even tafels en stoelen aan de kant.