Punkrock krijgt, na de passage van PiL vorig jaar, ook dit jaar weer een plaatsje op de affiche van de Lokerse Feesten. Zelden kregen we zo’n gevarieerde line-up te slikken. Pop punk met violen, post-hardcore met dubstep invloeden, een aangename kruising tussen post-punk en new wave en om het volledig af te maken smijten ze er nog één van de grondleggers van het genre hemzelf tegen aan. Aangenaam om te volgen voor de neutrale toeschouwer met een iets bredere muzieksmaak, niet echt geapprecieerd door de die hard punk fan blijkt achteraf.

“Ik kwam enkel voor Killing Joke en Iggy Pop.” Het was een reactie die we konden ontfutselen uit één van de vele laatkomers die waarschijnlijk niet goed wisten (en ook niet geïnteresseerd waren in) welke band er nu precies eerst speelde. Het springerige Yellowcard kreeg dan ook de bedenkelijke eer deze mooie avond af te trappen voor slechts een handje vol mensen. Ryan Key en de zijnen lieten het niet aan hun hart komen en speelden uiteindelijke een meer dan aardige set bijeen. Prijs voor de strijdlust geven we alvast aan Yellowcard.

Iets energetischer ging het optreden van Enter Shikari er aan toe. Voor de show gaven ze ons nog doodleuk mee dat Chris de dag voorheen iedereen tot vijf uur ’s ochtends dronken wakker hield. Dit mag uiteraard allemaal op je verjaardag. Op een bleke bassist na merkten we hier tijdens hun set verder niks van. Eén groot feest voor de Mainstage waar mosh pits en circle pits moeiteloos overgingen in vreemde, bijna spastische dansbewegingen. ‘Sorry You’re Not A Winner’ gold vandaag zeker niet voor deze Britten, het nog steeds aandikkende publiek genoot duidelijk met volle teugen.

Het was even van mindset en publiek wisselen toen Killing Joke het podium betrad. In één klap steeg de gemiddelde leeftijd op het festivalterrein met een jaar of dertig. Op enkele iets jongere festivalbezoekers na, die de band ongetwijfeld nog kenden van hun samenwerking met Dave Grohl of de vermelding op het laatste NOFX album oppikten, herleefden veel mensen fijntjes hun jeugd uit 'the eighties'. Iets ouder maar nog niet versleten besluiten wij dan maar. Het technisch meest fijne werk van deze avond mogen we aan deze post punk veteranen toeschrijven.

Je zou het bijna niet geloven maar toch is James Newell Osterberg, in sommige kontrijen ook bekend als Iggy Pop, al lang de zestig gepasseerd. Wie was dat dartele veulen dan zaterdag op de planken in Lokeren hoor ik u denken? Een senior in topconditie waar ik als punk liefhebber niks dan respect voor heb. Samen met zijn Stooges kwam deze blonde god eens stevig het levensmotto van andere punk legende Keith Morris ontkrachten. “Old punkrockers don’t always stand in the back.”

Met een betere conditie dan de meeste twintigers van tegenwoordig schoof Iggy nog heel het podium op de Grote Kaai af alsof het niks was. Gewaagde danspasjes, shirtless stoerdoenerij en voldoende interactie met de fans maakten deze man de man van de avond. De fantastische show werd al een eerste keer afgesloten met het trio ‘I wanna Be Your Dog’, ‘No Fun’ en ‘The Passenger’ om vervolgens nog eens aangevuld te worden met een encore. Wij huldigen Iggy Pop voor zijn prestatie met een maximum score en hopen stiekem dat hij bij zijn volgende passage ons wat tips geeft over zijn gezonde levensstijl. Punkrock gaat nog lang niet dood hoor, punkrock is nog steeds in topconditie!