De organisatie van de Lokerse Feesten probeert elk jaar hun line-up zo goed mogelijk in genredagen op te delen. Dat levert vaak mooie programma's op en zorgt steevast voor een samenkomst van gelijkgestemde zielen. Na commerciële kutdag, punkdag en metaldag was het maandag tijd voor britpopdag. Als headliner had de organisatie de verpersoonlijking van arrogantie weten te strikken: Liam Gallagher en zijn Beady Eye. De catering werd volgepropt met fish and chips, de union jacks werden gehesen. Helaas voor de fans liep gitarist Gem Archer een paar dagen voor het optreden een blessure op. Wie dacht dat Beady Eye zich niet zou laten doen door een fookin' blessure kwam bedrogen uit: optreden afgelast en een organisatie die naarstig op zoek ging naar vervanging. Die kwam er in de vorm van White Lies.

"Hoezo, White Lies? Dat is toch gerecycleerde postpunk?" horen wij u al kritisch opmerken. Klopt. Maar noemt u eens een relevante britpopband die als headliner kan opdraven, Blur buiten beschouwing gelaten? Bij het betreden van de kaai een reggaevlag zien wapperen, dát is pas bevreemdend. De verklaring werd al snel gevonden in Soja. Dat blijkt naast een saaie groente ook een iets minder saaie reggaeartiest te zijn, die vibes met blues combineert. De vroege vogels keken er naar en nipten rustig verder van hun biertje.

The Fratellis loodste ons mee naar de andere kant van het kanaal. Hun laatste (en meteen ook enige) echte wapenfeit dateert van in 2006, toen hun debuut 'Costello Music' de hitlijsten veroverde en ze meteen tot 'beste nieuwe Britse band' gekroond werden door NME. Anno 2013 zijn ze hun relevantie echter volledig kwijt en wij betwijfelen of hun nieuwe album 'We Need Medicine', dat later dit jaar uitkomt, hier verandering in zal brengen. Hoewel frontman Jon Fratelli het aanwezige publiek meermaals bedankte oogsten ze enkel bijval met singles 'Henrietta' en voetbalanthem 'Chelsea Dagger'. Een routineuze set van een band wiens hoogtepunt in een vorig decennium ligt.

Een volksverhuizing was het niet, maar wij zagen gelukkig toch net iets meer publiek rond ons toen Primal Scream aan hun set begon. Net als The Fratellis komen ze uit Schotland en ligt hun creatieve hoogtepunt al een tijdje achter ons maar gelukkig weten zij wél de aandacht vast te houden met een strakke liveshow. Twee jaar geleden speelden ze in Lokeren nog hun ondertussen legendarische album 'Screamadelica' integraal. Nu kregen we afwisselend oud en nieuw werk dat naadloos in elkaar overliep. Tijdens de opbouw van 'Shoot Speed/ Kill Light'' wist de groep zelfs een hevige zomerbries op te roepen. Een acht voor sfeerschepping en dankzij klassiekers 'Moving On Up', 'Swastika Eyes', 'Loaded' en 'Rocks' ook een ruime voldoende voor muzikaliteit.

Plaatst genoeg voor wie toch besloot te komen naar White Lies. De Britten brengen later deze week hun derde album uit en Lokeren kreeg in primeur nieuw werk te horen. Dat ligt in dezelfde lijn als hun eerdere albums en steekt er bij een eerste luisterbeurt niet bovenuit. De band was merkbaar verrast door dit onverwachte optreden: bij opener 'To Lose My Life' zaten het tempo en samenspel niet volledig juist. Zodra ze hun nieuwe single 'There Goes Our Love Again' inzetten hoorden wij gelukkig terug de dreigende, vertrouwde sound. En bas, veel bas. Geen beklijvend optreden, maar meezingers 'Farewell To The Fairground', 'Death' en 'Bigger Than Us' deden ons Beady Eye toch even vergeten.