Stekene maakte zich vorig weekend weer op voor zijn jaarlijkse volksfeest. Crammerock heeft zich het afgelopen decennium ontwikkeld tot een heuse subtopper op Vlaams festivalniveau en dit trekt volk! Met headliners als The Flaming Lips, Manic Street Preachers en Arno onderscheidt het zich ruim van uw wekelijkse huis, tuin en keuken festival. Reden genoeg dus voor ons om ook eens een kijkje te gaan nemen op het grootste festival van “‘t Woasland”.

Dag1 : Vlaams talent blinkt uit

Psycho 44 en Steak Number Eight mochten voor ons Crammerock vrijdag aftrappen. Een bijna lege tent zag Psycho 44 een meer dan aardige set afsteken. Meezinger ‘All My Demons’ zorgde voor een eerste vroeg hoogtepunt. Nog beter ging het Steak Number Eight af. De voormalige Humo’s Rock Rally winnaar is ondertussen uitgegroeid tot een geroutineerde machine met internationale allures. Duitsland en Engeland pakten ze eerder al in, nu was Stekene aan de beurt.

Liefhebbers van shirtless Indierock konden dan weer hun hart bij ophalen The Van Jets. Een duidelijk goed uitgeslapen Johannes Verschaeve ging resoluut voor de prijs “beste show van de dag”. Met verve werd die nog binnengehaald ook. Enkele sterk gebrachte klassiekers aangevuld met nieuw materiaal bleken het perfecte recept voor niet minder dan een top performance.

Black Box Revelation maakte er een show voor de liefhebbers van. Enkele setlist wijzigingen waren het logisch gevolg van een tweede headlinespot in slechts drie edities. Ons stoorde het allerminst. Jan Paternoster en Dries Van Dijck demonstreerden op Crammerock nog maar eens waarom ze, zelfs in de Verenigde Staten, zot zijn van deze kleine Belgjes.

Na die andere Belgen in Schotland was het tijd voor Welshe headliner Manic Street Preachers. ‘You Stole The Sun From My Heart’ en ‘Your Love Alone’ zorgen als stevige openers voor een voortzetting van het gigantische voetbal feest. Een tempo dat natuurlijk niet heel de avond volgehouden kan worden. Op enkele inzinkingen na stelt ook Manic Street Preachers niet teleur.

Slechts een aantal weken na hun verpletterende passage op Lowlands keken we met veel zin uit naar De Jeugd Van Tegenwoordig. Jammer genoeg lagen de verwachtingen iets te hoog. Crammerock is geen Lowlands en de jongens bleken er dan ook niet zoveel zin in te hebben. Een fantastische festivaldag eindigt dan toch nog met een valse noot.

Dag 2: Wisselvalligheid wordt een constante

Na het traditionele bezoek aan de lokale buurtmarkt is het Sir Yes Sir dat ons voor het eerst naar de weide lokt. De groep rond super muzikant Tijs Delbeke trekt de lijn van de andere Belgische bands op de vorige festivaldag gewoon door. Een top performance door een nieuwe top band. Binnen enkele edities staat Sir Yes Sir gewoon bovenaan de affiche te pronken.

Iets minder enthousiast waren bij The Happy. Ondanks het palmares van de band (o.m. Pukkelpop, de laatste show) misten we toch dat beetje extra talent dat, deze grotendeels uit vrouwen gevormde formatie, onderscheidt van andere bands binnen het genre. Blij werden we niet van The Happy.

Pure klasse was het optreden van Roland & Mauro. Hoewel 95 procent van de festivalbezoekers na Gers Pardoel andere oorden ging opzoeken leek het ons toch de moeite te blijven kijken. Kregen wij gelijk! Blues van de bovenste plank, dat ze de lieftallige Reena Riot bij hadden speelde enkel maar in hun voordeel.

Geen dronken Daan in Stekene. De Vlaamse reïncarnatie van Johnny Cash is al heel de tweede helft van deze festivalzomer op zoek naar eerherstel. Ook op Crammerock kon hij de critici weer overtuigen. Hit na hit werd gespeeld om uiteindelijk stevig te eindigen met Housewive. Daan kan het nog steeds.

Als Arno er niet meer is dan zou hij graag hebben dat Stromae in zijn voetsporen treedt. Voorlopig zijn we nog meer dan tevreden met onze kranige Brusselaar. Het monument Arno had wat ons betreft wel iets hoger op de affiche gemogen. Hijzelf liet het niet aan zijn hart komen. Naast vuilgebekt ook nog een entertainer van wereldniveau, zo hebben we ze graag!

Flaming Lips was niet de beste maar wel de meest opvallende act van de dag. Het werd al snel duidelijk dat absurditeit centraal stond toen frontman Wayne Coyne met niks minder dan een baby onder de arm een ladder besteeg op het podium. Vast weer iets creatief dat enkel de gezegende onder ons begrijpen. Een al bij al ok act die van veel mensen niet eens de kans kreeg om zich te bewijzen. Drie nummers in de set stroomde de tent namelijk alweer flink leeg.