Triggerfinger is aan een onstuitbare opmars bezig. Na de release van 'What Grabs Ya?' nam de populariteit van de sympathieke Belgen al een enorme vlucht. Het succes werd met gemak uitgebouwd met de sterke derde langspeler 'All This Dancing Around', welke vorig jaar het levenslicht zag. Nagenoeg alle clubshows in de benelux zijn uitverkocht en zo ook vanavond in een volgepakt Tivoli te Utrecht.

Als voorafje krijgen we The Union te zien. De band, geformeerd rondom Luke Morley (Thunder) en Peter Shoulder (Winterville), doet technisch niets fout vanavond. De ervaren muzikanten weten hoe je muziek moet maken, maar toch kan het niet boeien. De oubollige songstructuren en gedateerde podiumpresentatie doen vermoeden dat deze band simpelweg 25 jaar te laat is. De grootste tenenkrommende misser is wel het spelen van de John Fogerty (CCR) cover ‘Proud Mary’. De enige keer dat er gejuich uit de zaal klinkt, is bij de mededeling dat het laatste nummer gespeeld gaat worden.

Dat is bij Triggerfinger wel anders. Vanaf het moment dat het intro wordt ingezet geraakt de zaal in extase. De populariteit van het trio wordt hiermee weer eens verder onderstreept. De band start sterk met aantal onvervalste offensieve rocksongs (oa. ‘Short Term Memory Love’, ‘I'm Coming for You’ en ‘On my Knees’). Daarna komt er een bloemlezing van alle drie de albums voorbij. Het harde ‘Let it Ride’ zorgt voor een springende menigte en in nummers als ‘All this Dancin Around’, ‘Love Lost in Love’ en ‘My Baby's Got a Gun’ laat de band ook haar melodieuze en progressieve kant zien.

Er staat een band die zo ontzettend goed is ingespeeld en op een ongekend strakke manier toch de ruimte neemt voor jams en een stukje speelsheid. De drumsolo is onderhoudend, maar drummer Mario Goossens laat tijdens heel de show al horen dat hij in topvorm steekt en alle elementen van zijn drumkit gruwelijk hard weet te raken. Ruben Block zet zowel op gitaar als zang een indrukwekkende set neer. En waar bassist Monsieur Paul met zijn grote gestalte, kale kop en retro-zonnebril het rustpunt van de band lijkt, geeft hij live de muziek van Triggerfinger de ballen waarvan je broekspijpen gaan wapperen.

Een blik op het podium laat drie karikaturen zien die zo uit een stripverhaal weggelopen kunnen zijn. De overtuiging, oprechtheid en gevoel voor show zijn echter indrukwekkend. De band kan het zich hierbij veroorloven om minutenlang roerloos en zwijgend in het publiek te staren onder een luid gejoel en geschreeuw. Nadat de reguliere set wordt afgesloten met de populaire nummers ‘First Taste’ en ‘Is it’ van ‘What Grabs Ya?’, welke luidkeels worden meegeschreeuwt, gaat het in de toegift helemaal los op het heerlijk voortdenderende ‘Cherry’ en komt de rustige maar intens uitgevoerde cover ‘All Night Long’ van Ray Charles voorbij.

Triggerfinger heeft de vinger aan de muzikale trekker en haalt deze genadeloos over. Doordat de band keer op keer fenomenaal raak schiet, moeten we berusten in het feit dat we deze Belgen niet langer voor onszelf kunnen houden. We zullen ze moeten gaan delen met de rest van de wereld.