Bij binnenkomst in de Effenaar is de kleine zaal nog erg leeg. En dat is zonde, want vanavond staan er 2 relatief jonge, maar zeer talentvolle Nederlandse rockbands op het programma. Gelukkig vult de zaal zich toch nog enigszins redelijk en dat is maar goed ook, want de thuisblijvers hebben ongelijk gekregen deze donderdagavond.

De jonkies van Colossa beleefden al hun vuurdoop in de Effenaar als voorprogramma van Triggerfinger en doorstonden deze beproeving met verve. Na het uitbrengen van een EP,  staat de band nu aan de vooravond van de release van de eerste full-lenght album, welke in januari moet uitkomen. Er wordt door de drie heren afgetrapt met een aantal nummers van eerder genoemde EP en al snel wordt duidelijk dat deze heren Rocken met een hoofdletter R.  De podiumopstelling doet recht aan de energie en inzet van de muzikanten.

De drie heren staan (incl. drummer) zij aan zij helemaal vooraan op het podium. De bekkentrekkerij en energieke drums van Dennis Meentz zijn indrukwekkend. Zijn kompaan in de ritmesectie, bewerkt zijn bass met geweld, grooved strak en staat werkelijk geen seconde stil (ik vrees voor zijn nekwervels). Zanger/gitarist Remco Sterke zorgt met zijn prettige zang en lekkere gitaarrifs voor de melodie in de muziek. Het nieuwe nummer Darlin' I love you heeft een fijn 'Danko Jones' gehalte. Bovendien heeft de band een sympathiek uitstraling en warme podiumpresentatie. Dit korte optreden smaakt naar meer.

Dan het hoofdgerecht voor vanavond; The Mad Trist.  Deze mannen uit Maastricht hebben inmiddels, mede dankzij 3FM dj Eric Corton, al enige landelijke bekendheid en de reviews van het debuut ‘Pay the Piper’ zijn unaniem positief. Bij aanvang is meteen duidelijk ook live deze band staat als een huis. Bijna alle nummers van het debuut komen voorbij, waarbij opvalt dat er niet echt vullertjes of uitschieters in de set zitten. Gedurende de hele show wordt een erg hoog niveau gehaald.

De songs (zoals Juvenile, Pay the Piper en Silver Lines) klinken bovendien live een stuk steviger en levendiger dan op de debuutplaat, wat de beleving zeker ten goede komt. Waar Colossa vooral rockte met veel groove, lijkt de muziek van The Mad Trist wat meer fragmentarisch, maar met vlagen ook hypnotiserend. Zeker wanneer ook extra instrumenten als orgels/toetsen en viool worden ingezet.

Samengevat is The Mad Trist een beetje pop, stevige rock, wat psychedelisch elementen en veel intense emotie. Het kraakt, piept, rockt en kruipt over het podium. Licht en geluid zijn goed geregisseerd en prima in orde. Met deze volwassen show lijkt de band klaar te zijn voor de doorbraak aan een groter publiek.