Er staat een lange rij voor de Mezz in Breda... Dat komt niet vaak voor! Di-rect staat vanavond in de Dommelsch-zaal in Breda. Het was, volgens de band zelf, de eerste zaal die uitverkocht raakte in de clubtour. Nu is dit ook niet direct heel erg verwonderlijk (de zaal biedt capaciteit voor plus minus 650 man) maar dan nog: de verwachtingen zijn hooggespannen.

Het verhaal is onderhand wel bekend: tien jaar was Tim Akkerman de frontman maar die verliet in maart 2009 de band. Hij wilde verder gaan als soloartiest. Via een programma van BNN kwam Di-rect uiteindelijk bij zanger Marcel Veenendaal. Met hem en de bijgevoegde toetsenist Vince van Reeken werd het album 'This Is Who We Are' geschreven. Met over het algemeen positieve recensies werd de clubtour gestart. Vanavond was het dan de beurt aan Bredase publiek.

De mannen van de Pop Up Animal Kids mochten het voorprogramma verzorgen. Een week voor dit optreden waren ze ook al op tv te bewonderen in 'De Wereld Draait Door'. Door de lange rij heb ik het eerste deel van het voorprogramma (helaas) moeten missen. Bij binnenkomst was wel meteen duidelijk: Deze band staat als een huis! Een heerlijke krakende blues-sound met invloeden van o.a. The Black Keys maar heeft toch ook wel iets weg van Drive Like Maria. Helemaal niet erg natuurlijk, onthoud deze naam (dat is al een kunst opzich). Hier gaan we nog meer van horen (op Noorderslag 2011 bijvoorbeeld!)

Wie goed had opgelet tijdens het voorprogramma had de, voor de Mezz zeker, grote lichtinstallaties aan de achterkant gezien. Vanaf het moment dat de Pop Up Animal Kids het podium verlaten, is het duidelijk: Di-rect laat niets aan het toeval over. Een crew van aardig wat man zet alles piekfijn klaar en stemt de gitaren nog maar eens extra. Omstreeks 22.00u was het dan eindelijk zover: De nieuwe leden Marcel en Vince stappen het podium op. Een gevoelig pianonummer wordt ingezet wat daarna direct wordt vervolgd met de titeltrack van het nieuwste album. Niet veel later wordt ook de hit 'Times Are Changing' ingezet. Dat is gedurfd want dat waren de twee grootste hits van de band op dit moment. Het geluid is top. De aankleding is goed. En toch mist er iets: het raakt mij nergens. Hoe precies alle nummers ook gespeeld worden, het kan mij vaak niet genoeg boeien. De rock 'n roll is overigens tegenwoordig bij Di-rect ver te zoeken. Leuk detail: de blikjeshouder van Spike, want ja je blikje bier zou toch maar eens omvallen of nog erger: kwijt raken?! De vele techniek op het podium breekt de band ook een paar keer op. Minimaal vier keer viel er een instrument weg en kwam er een crewlid het podium opgerend.

Voor nummers van voor het tijdperk van Marcel hoef je niet te gaan: ze spelen slechts 'A Good Thing' en 'Johny' (tevens het hoogtepunt!) komen voorbij. Dat is zonde, want de oudere cd's bevatten toch stiekem beter materiaal. De band heeft er dus duidelijk voor gekozen om die periode achter zich te laten, maar dan moet je ook die twee oude nummers niet spelen. Ze zijn op de nieuwe cd ook duidelijk nog zoekende naar een eigen identiteit. De variatie van nummers is dan ook groot tijdens het optreden. De, naar mijn mening, te lange intermezzo's halen de snelheid ook uit het optreden. Het wordt dan soms bijna lachwekkend als Marcel weer met twee tamboerijns tegen elkaar begint te slaan. Technisch is hij overigens een goede zanger, maar het hese geluid begint na een tijdje toch wel te irriteren.

Concluderend blijft mij een aardig optreden bij. De rest van het publiek leek het allemaal erg naar zijn zin te hebben en ook de band had veel lol op het podium. Toch miste er bij mij wat: spanning, rock 'n roll en het kippenvel gevoel. Het kon mij zeker niet altijd boeien. Di-rect speelt de nummers goed en het zijn duidelijk de pop-kant van de muziek gegaan. Geef ze eens ongelijk: De Mezz stond vanavond afgeladen vol.

6/10