Het verhaal gaat dat Joe Bonamassa op z'n 4e verjaardag zijn eerste gitaar kreeg en dat hij op 7-jarige leeftijd nummers van Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaugh noot voor noot mee kon spelen. Op z'n 12e speelde hij het voorprogramma van B.B. King en sindsdien heeft hij met grootheden als Eric Clapton, Gregg Allman, Joe Cocker en Buddy Guy op de planken gestaan. In 2000 verscheen zijn eerste solo-album, welke tot op heden bijna jaarlijks een opvolger kreeg. In 2012 viert de New Yorkse gitarist een jubileum, aangezien Driving Towards The Daylight  soloplaat nummertje 10 is.

Wat direct opvalt is -net als op voorganger Dust Bowl- de grote hoeveelheid aan covers. Zo komt na de opening een eigen versie van Robert Johnson's Stones In My Passaway voorbij. Een greep uit de overige hommages gaan van Tom Waits en Buddy Miller tot aan Bill Withersen wijlen Howlin'Wolf . Waar Bonamassa met zowel zijn warme doch rauwe stem en bekende, fenomenale gitaarspel de eerste tien tracks draagt, ligt in elfde en tevens laatste nummer de nadruk op een gastzanger. De versie van Jimmy Barnes' Too Much Ain't Enough Love wordt door de Schotse rockzanger zelf gezongen.

Door het ene eerbetoon na het andere zou je haast nog vergeten te vermelden dat Bonamassa ook nog drie nummers zelf heeft weten te schrijven. Naast opener Dislocated Boy en titeltrack Driving Towards The Daylight lijkt de gitarist het rustig aan te doen op Heavenly Soul, welke door een solo in de laatste minuut pas enigszins los lijkt te komen.

Dit dingt echter niks af op de algemene kwaliteit van het geheel; lekker album!