De gebroeders Pablo en Luka van de Poel, aangevuld met Robin Piso is een gouden combinatie . Het trio opereert vanaf 2007 onder de naam DeWolff, bracht daarmee tot op heden een EP en twee CD's uit en speelde menig (inter-)nationale concertzalen en festivalweides plat. In 2012 krijgt deze zegetocht een gevolg, waarbij begonnen wordt met een nieuw studioalbum; DeWolff IV.

De plaat wordt op Voodoo Mademoiselle geopend door Piso's kenmerkende Hammond-orgel, waarbij de rauwe stem en vlotte gitaarspel van de oudste broer Pablo je zo door de drie minuten trekt. Als vervolgens het epische en soundtrack-a-like nummer Six Holes and a Ghost is gepasseerd, brengt het trio het sfeervolle en bluesy Devil's Due. Een buitengewoon interessante, maar aangename opening.

Dat DeWolff door klassieke grootheden als Deep Purple, The Doors en Led Zeppelin is geïnspireerd, blijkt wel weer uit de -over het gehele album aanhoudende- groove, de meeslepende gitaar- en orgelsolo's en de effecten op de microfoons en snaarinstrumenten. Het werk laat echter diverse kanten van de band zien, aangezien er na Crumbling Heart een andere weg wordt ingeslagen.

Naast standje 11 kent de band ook een indrukwekkend gevoelige kant, blijkt uit het tweede deel van DeWolff IV.  Het rustige Northbound is magisch en betoverend te noemen, welke sfeer wordt aangehouden op een vijfluik dat (A Mind Slip) achter de titel heeft staan. Deze serie kent klassieke invloeden met een duistere, hypnotiserende en wederom epische kant. Afsluiter hiervan isVicious Times, waarbij de hoofdrol voor het strakke spel en een korte solo van drummer Luka is weggelegd.

De afwisselende kant die DeWolff kiest is niet alleen prettig te noemen, maar past ook nog eens prima bij het Limburgse trio. Met A Mind Slip hangt er een fijn concept aan het tweede deel van de plaat, welke uw recensent zéér benieuwd maakt welke trip dit gedurende een live-show teweeg brengt.